mutsuzluğa bağımlı olmak vs üzüntüye mahkûm olmak

ben mutluluğa bağımlı olup da her üzüldüğümde hayatımı altüst etme ihtimalini göze alamam. çünkü mutluluğa da olsa bağımlılık bağımlıktır ve neye bağımlı olduğumuz bunun harikulade berbat olduğu gerçeğini değiştiremez. bu yüzden ben mutsuzluğa mahkum olmayı tercih ederdim. belki bu beraberinde birçok şeye özlemi getirirdi fakat en azından irademin kontrolü bende olurdu.

(bkz: backdepresyon)
işin sonunda o ruh halinde çıkamayacağınızı düşündüğünüz için çabalamama hali. bir noktada içinde olduğunuz çukurun çekici gelmeye başlaması.

ne bağımlı ne de mahkum. hayatı olanla ve gerçeği ile kabul ederim. hayat neyse irdelemem. mücadele etmediğim için elde edemediğime yakınmam. mücadele etsem de elde edemediğime dövünmem. her duygu, her olgu ve her durum geçicici çünkü. yaşamak böyle bir şey.