1.
dostoyevski'nin kim olduğu bilinmeyen bir adamın anı defterinden alt başlığını taşıyan kısa bir öyküsü.öykü kısa olmasına kısa ama hayatın yaşamın kendisi kadar ağır hem de çok ağır.emelyan iliç adında beş parasız yoksul ömrünü meyhanelerde ondan bundan otlanarak geçinen yaşı geçgin bir kişi bir gün yine bir meyhanede astafiy ivanoviç adında bir kişiye sırnaşır.astafiy de varlıklı bir kişi değildir ama emelyan kadar da düşkün değildir.gel zaman git zaman bu meyhane buluşmaları devam eder ve astafiy emelyan'a acır evinde kalması için ikna eder ve emelyan artık astafiy evinin konuğudur.ekmek astafiy'den su astafiy'den yaşar emelyan astafiy'in evinde bu durum astafiy'e dokunmaya başlar hiç bir iş yapmayan bir işin elinden tutmayan tüm gün evde bomboş oturan emelyan astafiy için persona non grata haline gelir ama emelyan'ın haline de acımaktadır bir yolunu bulup evden çıkarmak istemektedir astafiy emelyan'ı sürekli çalışması için telkin eder ama emelyan'dan bir karşılık bir hareket göremez.bir gün astafiy'e bir çiftlik sahibi pantolon ısmarlamıştır ama dar geldiği için almamıştır pantolon astafiy'in elinde kalır pazarda pantolunu satıp bir kaç ruble gelir elde etmektedir ama evine geldiğinde pantolonu bulamaz aranmadık yer bırakmaz ama pantolon yok olmuştur evin demirbaşı emelyan işe pantolondan haberi almadığını söyler durur bu durum sinek küçüktür mide bulandırır misali astafiy'in hiç hoşuna gitmez ve evden çıkarken sandığı kitlemeye başlar bu olayların üzerine emelyan astafiy'in kendisine güvenmediğini ve evi terk edeceğini söyler gerçekten de terk eder beş gün süreyle gelmez bir bayram günü geldiğinde ise pantolon olayından beri iştahı kesilen emelyan iğne ipliğe dönmüştür ve komşuları olan doktor bu durumda bir kişinin çok yaşayamayacağını söyler nihayetinde emelyan da yataklara düşmüştür öleceği kesindir astafiy'e kendisinin tek para yapabilecek eşyası olan paltosunu satmasını söyler vasiyet eder gibi ve emelyan'ın çatlamış dudaklarından çıkan son sözleri "pantolon..şey.. o zaman sizin pantolonu ben almıştım astafiy ivaniç..." çaresizlik yoksulluk yoksunluk bu dünyada insanın başına gelebilecek en kötü şeylerdendir ben yapmam diyen insan bir gün öyle bir düşer ki yapmayacağı el açmayacağı bir şey kalmaz allah korusun yazgı yazmasın.
devamını gör...