ne istediğini bilmemek

istemediğin bir sürü şeyinin olmasına sebep olan durum.

bazen ne istediğini bilsen bile onu nasıl gerçekleştireceğini bilmessin. işte o zaman hiçbir şey yapmamak, zamanı kendi akışına bırakmak gerekir. bir gün ölüp tüm bu çelişkilerin sona ereceğini bilip o hissiyatın verdiği huzurla öleceğin güne kadar elinden geldiğince yasını tutup seni iyi hatırlayacak kişilerin olmasını isterim.

çok şey mi istiyorum?

kişinin hayattaki amacı ve yaşama motivasyonunun belirli veya belirsiz sebeplerden dolayı kaybolması veya olmaması hali.
en iyi bildiğim şey ne istediğimi bilememem.

kararsız ve çaresiz insandır...
hani mevlana'nın dediği gibi;

"bir insan bilmiyorsa ne istediğini, hem seni ziyan eder, hem kendini..."

kararsız insanların muzdarip olduğu konudur.

biliyoruz da ne oluyor? istediğimiz hiçbir şeyi elde edemiyoruz. bilmemek iyidir boşverin, kafanız rahattır en azından.
ne istediğinizi bilip elde edememenin mutsuzluğundansa, hiç bilmemenin verdiği mutluluğu yaşayın.

cefakar annelerimiz tarafından nimet azgını sıfatına layık görülmemizi sağlayan durum.

günümüzün yaygın problemlerinden biri olan durumdur. mutsuzluk, huzursuzluk gibi sonuçları olma ihtimali yüksektir.

sonumuzu bu getirecek maymun iştahlılığımız.

biliyorsunuz. isteme hissi bildiğinizi kanıtlıyor. ama ya kendinize açıklamaya cesaret edemiyorsunuz, ya dış etkenlerden (aile, çevre vs.) korkuyorsunuz, ya kendinize yakıştırmıyorsunuz, ya cesaret edemiyorsunuz ya da layık olmadığınızı düşünüyorsunuzdur. sessizce bir yere gidip bütün ön yargılarınızı rafa kaldırın. bütün insanları, ailenizi, dostlarınızı, ülkenizi, her şeyi. kendinize ne istiyorum demeyin, "ben kimim ve kendimi nasıl tanıyabilirim?" diyin. kendinizi tanımak için kendiniz olmanız gerekli, insanların baskısıyla sadece insanların istediği gibi biri olursunuz neticesinde.

isteyenden daha özgür olmaktır.
hedefi vuran kalan her şeyi ıskalar derler.

bazen oluyor bu. giriyorum markete bir şeyler alayım diyorum ne istediğimi de bilmiyorum. karar da veremiyorum. hiçbir şey almadan çıkıyorum.* ee ne oldu şimdi dersek. param cebimde kaldı *

bilmiyorum yav. leptop mu istiyorum, huzur mu istiyorum, evde boş boş oturmak mı istiyorum, hiç bilmiyorum.

iş hayatında yaşadığım karmaşa. mezun olduktan sonra 5-6 ay boş takıldım, sonlara doğru evde oturmaktan sıkılmaya başlamıştım. işe giden arkadaşlarıma değerini bilin minvalinde konuşmalar yapmaya bile başlamıştım. şimdi 4 aydan fazla oldu çalışıyorum ve 2-3 günde bir işi bırakmayı düşünüp vazgeçiyorum. oysa 4 ay önce ne heyecanlarla gelmiştim kocaeli'ye yeni bi ev, üniden en yakın 2 arkadaşımla aynı iş yeri, birisi aynı zamanda ev arkadaşım da. üniversite ortamının daha paralı versiyonu gibiydi resmen. ancak şimdiden sıkılmaya başladık, iş güç istemiyoruz sadece para versinler bize. yiyip içip eğlencemize bakalım. lanet olası federaller.

bence insanlık paradoksudur bu. eğer ne istediğimizi biliyor olsaydık şu an dünyada var olmuyor olurduk. bilinmeze aşık, tutkulu ve hırslıyız.
bu yüzdendir ki toplum, dinler, mitler, efsaneler vb hep bu yüzden. yani bilmiyoruz, bilmeye çalışıyoruz, düşünüyoruz, anlam arıyoruz, şerh arıyoruz insan ilişkilerinde de bu böyle değil mi? kendini daha gizemli gösteren insana olan düşkünlük? döngü işte gider durur… hülasa severiz bilinmeyeni!. biraz başlığın dışına çıktım da neyse. sevgiler.

şahsımca çok büyük bir problemdir. insanın bir hayalinin olmaması ile ilişkilendirilebilir. selçuk şirin hocamızın dediği gibi pek hayalleri olan toplum değiliz. hayalleri olanlarda sanırım pek iyi niyetli yada güzel hayalleri olan kişiler değil.

birçok farklı hayal içerisinde ülke ekonomisinden dolayı, gelecek kaygısı ve endişe insanı kararsızlığa sevk edebiliyor. bu sebeple ne yapsa hayallerindeki hayata ulaşamayacağını düşünen insan hiçbir şey yapmayıp hayal kurmaya devam ederek kendini bitiriyor.

sıklıkla yaşadığım ve her yaşadığımda varoluşsal bunalımlara düşüp filtreli dertlere gark olmak zorunda kaldığım durumdur.

bazen evin içinde amaçsızca dolaşırken canım bir şey ister. önce yemek mi yoksa içecek mi
istediğimi düşünürüm. her iki durumda da buzdolabına yönelmem gerekir. ve bu beni derin ve buz gibi bir çıkmaza sürükler.

boş boş bakarım dolaba. ne istediğimi bilmediğim için görsel bir yardım almak için uzun uzun bakarım. genelde içecek bir şeyde karar kılarım çünkü ben belli bir saatten sonra, özellikle de yatsıdan sonra yemek yememeye dikkat ediyorum.

içecek kararının benim için düğümün ucu olduğunu düşünebilirsiniz ama asla öyle değildir. bu sefer de buzdolabının yan rafında duran içeceklere bakarım uzun uzun. ne istediğim hakkında en ufak bir fikrim olmadığı için hiçbiri çekici gelmez. dolabın kapağını kapatıp kahve yapmaya giderim. ne istediğimi bilmiyorsam kahve içerim.

bazen bir kitabevine girdiğimde de aynı şeyi yaşarım. ne istediğimi bilmeden girediysem eğer bu benim en büyük sınavlarımdan biri olur ve genelde bu sınav sonucunda hiçbir programa yerleşemem.

çünkü çok satanlar bana göre değil belki ama yeni çıkanlar her zaman ilgimi çeker. eğer orda dikkatimi çeken bir şey yoksa. dünya edebiyatı roman, dünya edebiyatı öykü, türk edebiyatı roman, türk edebiyatı öykü arasında gider gelirim.

çoğunu okumuş olduğum için buradan eli boş dönmem kuvvetle muhtemeldir. ben de bilimkurgu rafına gidelim usulca okumadıklarım üzerinde gözlerimi gezdiririm. ama bu esnada ne istediğini bilmeme duygusu ağır basar.

şiir konu dışı olduğu için şansımı bir de deneme rafında denerim. denemeler güzeldir. hızlı okunur. çok şey öğretir. öğrendiğim şeylerle başlık açıp tanım yazabilirim. ve az kişinin okuduğu tanımlarımla karma puanı havuzumda yüzebilirim.

ama bu da cazip gelmez bana. ben de ne yapacağımı düşünerek etrafa bakınmaya devam ederim. ve bir hedefim olmadığı, ne istediğimi bilmediğim için sonunda alman edebiyatı rafına gider ve franz kafka’nın dönüşüm kitabının ben de olmayan bir baskısını alırım. çünkü ben ne istediğimi bilmediğim zaman kafka okurum.

bazen evden çıkıp ne istediğimi bilmeden dolaşırken bir yerlerde oturmak isterim. ama nereye gideceğimi de bilmediğim için dolaştıkça karar vereceğime inanıp dönüp dururum.

yeni nesil kahvecilerden biri mantıklı olabilir ama orası o anda muhtemelen kahve kokulu ve kürk mantolu madonnalı fotoğrafları ile uğraşan bedenen genç zihnen çocuk güruhla doludur. ben oraya gidip kahve içmeye kalksam bu kalabalıkta muhtemelen balkondan bakıp herkesi eleştiren emekli albay konumuna düşerim.

her zaman gittiğim ve adını bir george orwell kitabından alan kafeye gitmeye kalksam müdavim olduğum içim her seferinde gider gitmez bana sade kahve getiriyorlar. bu onların da çok hoşuna gidiyor. misafirlerinin ne istediğini o söylemeden bilmek. ama ben belki o gün su içeceğim, ayran içeceğim ya da o gün benim çılgın günüm ve tuhaf adı olan kahvelerden birini seçeceğim. ama bu mümkün değil. çünkü ne kahveyi yapan ablayı ne de servis yapan garsonu kırabilirim. o zaman orası da iptal.

yeni bir yere gitmem zaten mümkün değil. her şeyi dert ederim. kahve güzel olacak mı, servis nasıl, müzik olarak ne çalacaklar, koltuklar rahat mı? zaten ne istediğimi de bilmiyorum. o zaman yapılacak tek şey var. ben de o tek şeyi yapıp eve dönerim. kitabımı kahvemi alıp balkonda oturup muhteşem manzaramın tadını çıkarırım. sonra da kütüphaneme kapanıp okurum. ben ne istediğimi bilmiyorsam okurum.

ne istediğimi bilmemek bana böyle saçma sapan bir tanım yazdırdı işte. bu duygunun ne kadar kötü olduğunu buradan da anlayabilirsiniz.

algı problemi, ruh sağığı veya duygulanım bozuklukları neticesinde bünyenin ruhu bir türlü besleyememsi sonucu ortaya çıkan eksiklik.

çoğunlukla çocuklukta görülen travmatik olayların sonucu olarak ortaya çıkar. sağlıksız ebeveynler tarafından gelecek nesle aktarılan bu durum hayatı yaşanmaz kılan depresyonun baş tetikleyicilerinden biridir.
özgüven eksikliğine neden olur, kişiliğin ilmek ilmek parçalanmasına çanak tutar. kararsızlık sonucunda genellikle kaçıp giden zamanın arkasından, keşkeli cümleler kurmanıza neden olur.