görmek istediğini görmek duymak istediğini duymak

insanlarımız sadece ve sadece görmek istediklerini görmeye ve duymak istediklerini duymaya başlamış. bu bize çok şey kaybettirir. bir şey çalınmış ve biz hırsıza değil onun bekçisine takmışız. önce hırsızı konuşsak sonra bekçiye neredeydin desek daha doğru olmaz mı.

size bir fıkra:
bir gece hoca’nın eşeğini çalmışlar. eşeksiz, nasreddin hoca ne yapsın? fukara, önüne gelene yalnızca bu adi hırsızlık vakasını değil, çalınan eşeğinin faziletlerini de anlatıp duruyormuş.
kim yanar hoca’nın eşeğine? her ağızdan bir avaz:

– kış uykusuna mı yattın hoca?
– kapıya niye parmaklık yapmadın?
– kapıyı kilitlemeyi mi unuttun yoksa?

hoca dayanamamış:

– bre, demiş, domuzdan yana mısınız, benden yana mısınız? hırsızın hiç mi suçu yok?

aynı evde yaşadığınız insan bile sinirlerinizi yıpratmanın zirvesini yaşatıyorken bence herkesin öğrenmesi gereken yeteneklerdir. gereksiz konuşulan, gereksiz eleştiri yapılan, alâkamın olmadığı insanlar hakkında konuşulan her anda kulaklarımı kapatıyorum ve kendi düşüncelerime dalıyorum. üzgünüm ama bu böyle. ne kendi karakteriniz yetmediği için başka birine yüklenmeli bağırışlarınızı dinleyebilirim ne de dedikodu.. hepsi öylesi gereksiz bir hafıza ve bilinç kirletiyor ki... duymuyorum. bazen kafa sallıyorum dinler gibi ama düşüncelerimdeyim o sıra.

bencil insan davranışıdır.

kısıtlı zihin paradokslarından biridir.

çoğu sözlük yazarı.
bugün babala açık mikrofon izledim.
ülkede yoğun sisle dolmuşuz
bütün sis bununla dolmuş.
hepimize yayılmış bayağı lanetlenmişiz

kendi minik dünyasında, minik çıkarları peşinde olan egoist primat davranışıdır. kendi dürtüleri dışında dünya umrunda değildir.

ve yaşamak istediğini yaşamaktır.

(bkz: yankı odası)

bazı zamanlarda hayat kurtatır.
bazı zamanlarda saçmalığın daniskasıdır.
her doğru bildiğimiz doğru değildir.

ah şu bencillikler ve bencilliklerimiz..