ne zaman konuşmanız gerektiği halde sessiz kaldınız sorusu

iki karşı cinsim.. iki arkadaş. pardon eski arkadaş.
aralarında neyi paylaşamadılar inanın bilmiyorum. x kişisi y kişiyle olan muhabbetimi kıskandı galiba. ne yaptı, ne dediyse aramı bozmayı başardı...
tebrikler...
eee ara ara hâlâ kafamı kurcalasa dâhi muhatap olmalı mıydım, olmamalı bilmiyorum...
böyle olması gerekiyordu diyip kendimi motive ediyorum
keşke demek için çok geç çünkü
zaten malum şahıs beni gerçekten iyi tanımış olsa böyle olmazdı o yüzden doğru olan buydu.

bu konuda hepimiz kendimize fazla yükleniyoruz. insanız ve hata yapmaya inanılmaz eğimli bir doğamız var. bir kere çoğumuz kendi tutkularımızın, hırslarımızın ve nefretimizin çoğu zaman kölesi oluyoruz. bu yüzden bazen aşırı tepki verirken, bazen asıl tepki vermememiz gereken noktalarda sessiz kalıyoruz. buradaki asıl önemli olan; kendinize olan psikolojik desteğiniz. neden? hiç birimiz anların içerisinde verdiğimiz tepkileri sonradan analiz etmemeliyiz.

dün veya geçmişte bir noktada söyledikleriniz/ yaptıklarınız üzerine bugün düşünürseniz, 572929 tane "keşke" oluşturursunuz. " keşke şunu da söyleseydim, keşke bunu söylemeseydim , keşke böyle yapsaydım, şöyle yapmasaydım vb."

kimse geçmişte yaptığı hiç bir şeyi bugünün şartları ile analiz etmemeli ve üzerine düşünmemeli çünkü o an verdiğiniz tepkileri/ sergilediğiniz davranışları o anın şartlarına ve en önemlisi kendi ruh halinize göre ayarlıyorsunuz. en başta ruh hali değişkendir. geçmişte yaptığınız her şeyi o noktada bırakmanız gerekiyor sonradan üstüne düşünmeyin çünkü içinden çıkamazsınız. aksine sizi mutsuz eder ve yaptıklarınızdan veya eksik yaptıklarınızdan huzursuz olursunuz. işte insanlarda " keşkeler" böyle birikir ve sonunda limitinizi doldurarak sizi memnuniyetsiz bir insan haline getirir. kendi kendinize aklınız geçmişe bile gitse, " o an öyle davranmak istedim ve öyle yaptım" diyerek cıkın işin içinden ve üstüne düşünmeye devam etmeyin.


böyle yaptığınızda zihniniz inanılmaz rahat aksiyon alıyor. insanın hatalarının ve doğrularının arkasında durması böyle bir şey. gögsünüzü gere gere kendinizin arkasında durun. insani olarak kimseye ihtiyacınız yok. kendi kendinize destek olun yeter çünkü ömür boyu herkes gidecek ama siz kendinizle kalacak hatta kendinizle gömüleceksiniz.

sevdin mi sevmedin mi
sustun mu söyledin mi
anlatsaydın dinlerdim
ben aşkımı diyemedim.

ben hep sevdim hep sustum. benim mantığım her zaman duygularımdan daha baskındı.

ilişkileri hep satranç oyunu gibi gördüm. yani hoşlandığım kişiyi rakip olarak gördüğümü söylemiyorum. onu ve kendimi analiz edip olumlu ve olumsuz yönleri teraziye koydum.

başkası %1 ihtimalle bile olma ihtimali varsa bir macera yaşamak için ileri atılırken ben hep doğru zamanı bekledim.

sonuç olarak mutsuz oldum mu ya da pişman, hayır hiç olmadım. bence önemli olan da bu. belki 100 kızla ilişkim olmadı ama zaten önemli olan da geleceği olan bir ilişkinin peşinden gitmek değil mi.

susmadım söyledim. o da söyledi diyelim. 1 gün 1 ay 1 yıl sonra biteceği belli olan bir şeye başkası başlarken ben başlamadım çünkü her temas iz bırakır ya işte her yaşanmışlık da iz bırakıyor.

lise yıllarında ben bütün acı çekme kontenjanımı doldurup üniversitede daha temkinli oldum.

iyi ki de öyle olmuşum. 45 yıldan sonra freud ile aynı yerdeyim ama lisedeyken hiç kimse beni buna ikna edemezdi.

(bkz: aşk yoktur libido vardır)

hep.

dedi snape.

arkadaşları şeey yapmış uff olmuşlar falan. oyyy nasıl çocuk çocuk anılar.

pazarcı hilelerine karşı konuşmadım. pişmanım ama gene konuşmuyorum. çok küçük hesaplar gibi geliyor. aslında damlaya damlaya göl oluyor. bir de şerefsizler kendini akıllı zannediyor.