1.
jean-louis fournier'in, -engelli çocuk sahibi bir baba olarak- yaşadığı tüm zorlukları, hayal kırıklıklarını, acılarını, üzüntülerini ve elbette özlemlerini kaleme aldığı anlatısı.
yazara bu eseri 2008 prix femina ödülünü kazandırmıştır.
kitap gerçekten çok üzücü.hassas insanların gözleri dolmadan okuyabilmesi mucize olur gibi gözüküyor.engellilerin, engelli yakınlarının yaşadıklarına tanık olmak isteyen , onları birazcık daha iyi anlamak isteyenlerin okuması gereken bir kitap.
not :ben kitabın yarısını ağlayarak okudum.yazar hiçbir şey saklamadan tüm çıplaklığı ile içini dökmüş . bir engelli yakını olarak zaten birebir tanık olduğum olaylar olduğu için belki beni daha çok etkiledi. kesinlikle tavsiye ederim.
daha detaylı bilgi için
ilgili başlık (bkz: asla kimseyi öldürmedi benim babam)
yazara bu eseri 2008 prix femina ödülünü kazandırmıştır.
kitap gerçekten çok üzücü.hassas insanların gözleri dolmadan okuyabilmesi mucize olur gibi gözüküyor.engellilerin, engelli yakınlarının yaşadıklarına tanık olmak isteyen , onları birazcık daha iyi anlamak isteyenlerin okuması gereken bir kitap.
not :ben kitabın yarısını ağlayarak okudum.yazar hiçbir şey saklamadan tüm çıplaklığı ile içini dökmüş . bir engelli yakını olarak zaten birebir tanık olduğum olaylar olduğu için belki beni daha çok etkiledi. kesinlikle tavsiye ederim.
daha detaylı bilgi için
ilgili başlık (bkz: asla kimseyi öldürmedi benim babam)
devamını gör...
2.
yazar kendini acındırmıyor. en çıplak haliyle anlatıyor her şeyi. kendiyle çocuklarıyla dalga geçiyor yeri gelince. ama bu sizi rahatsız etmiyor. rahatsız olmamız gereken engelli iki çocuğu olan babanın duyguları değil bizim onlara bakış açımız. ince ama dev kitaplarda ilk ona girer.
devamını gör...