niğde otogarında elde pişmaniye ile durmak

sonsuz olasılıklı örnek uzayda yaşanan en anlamsız anlardan birisi. adana'dan kayseri'ye giderken, niğde molasında pişmaniye alıp dururdum. teyzeler de alırdı, dayılar da alırdı. hepimiz dizilip dururduk. hiçbir derinliği olmayan bir andı. bunu neden arada hatırladığımı da bilmiyorum açıkçası.

(bkz: pişmaniyeyle örgü örmek)

niğde otogarında * * pişman olmak.

niğdeli olup da, bu olaydan nasıl mahrum kaldım diye hayıflanmadım desem yalan olur. biz genelde kiloluk gofretler ve tahinli çöreklerle otururduk.

bir keresinde o kadar çok elma sandığı* getirmiştik ki, yengelerim ve kuzenlerimle moğol ordusu kadar kalabalık olduğunuz halde otobüs sandıkların hepsini almamıştı.
biz de elmaları bim poşetlerine beşer kilo doldurup otobüs hareket edene kadar otogarda ne kadar yolcu varsa hepsine dağıtımıştık. kimse de "yok almam" dememişti.

kuzenlerimle niğdeliye elma dağıtan cesaretimize yol boyunca gülmüştük. niğdelisin, senin elma bahçen illa vardır. niye aldın ki o elmaları? saftirik hemşehrilerim benim. *