üniversitenin ilk yılında, ders programımı uyku sevdam ve ilk yılın nispeten kolaylığına göre ayarladığım güz döneminde, çarşamba günleri benim için kafa dinleme günüydü. sabah 10 civarı o günkü tek dersim bittikten sonra istersem bi yerlerde uyur, istersem çıkar gezerdim. kendi kendime koyduğum tek kural bana eşlik edecek kişinin çantamı taşıyacak olmasıydı. (yalnızlığın makyajlı tanımında gözden kaçtıysa benim o. evet benim. kendi kendime söz verdim ya hani, işte ondan)

sabahın serin havası genelde uykumu kaçırmayı başardığından gezip tozmak daha çekici gelirdi. büyülü fener'de film izleyip çıkışında sakarya'da öğle yemeği niyetine bira/mısır ikilisine takılıp akşamına avare avare kızılay'da gezmek en büyük keyfimdi. hatta sonraki dönem öğleden sonra derslerine bu aylak çarşamba günlerinde tertiplediğim bira ritüeli akabinde gitmeyi alışkanlık haline getirmem sonucunda "ne lan bu karısını döven ayyaş gibi gelip bi de burada ekonomi tartışıyorsun" diyen bir hocam bile olmuştu. tuttu kulağımdan fırlattı dışarı fala- yok tabii öyle şeyler olmadı da harbiden iyiydi lan gündüz birasının ardından derse girmek. bak sabahın 4ü olacak hala ağzımda biliyo musun o güneşe bakarak içilen ucuz, sigara dumanı üflenmiş biranın tadı. dudaklarımla bi şap şap ettim böyle şimdi. susadım mı ne-

neyse bu gezintilerimden bi kere alelade bir sohbette bahsetmiştim anneme. kaşları saçlarına yaklaşana kadar kalkarak "nasıl yani, tek başına mı?" diyişi ilginç bir milat olmuştu bu hadiseye bakışımı şekillendirmek için. belki o dönemlerde hıyarlıklarımın dozunu ayarlamakta zorluk çekişim, belki de bi üniversite bırakıp öbürüne başlamış olmanın verdiği durağanlıkla beni depresyonda falan sandı garibanam. "yok" dedim "ana, olur mu öyle şey. halim vaktim yerindedir. dost meclisiyleydik" falan (böyle keloğlan gibi konuşurum annemle) derken teskin ettim ama şaşırdım da içten içe.

ta ki birkaç sene sonra bir kız arkadaşım sinemaya 2'den fazla kişiyle gitmekten hoşlanmadığımı söylediğimde aynı şaşkın tonu kullanana kadar. tek başıma sinemaya gitmişliğimin olmasını geçip (hani olur ya bi arkadaşın ekmiştir de bilet yanmasın diye girdiğin muhtelif bir vakadır) ekseriyetle tek başıma gittiğimi öğrenince iyice şaşırdı. "yav" dedim "salona kırk harami gibi haşır huşur mısırlarla girip, fısıldayarak milletin kafasını şişirmek mi normal filmini efendi efendi izleyip s. olup gitmek mi". yok. yine aşamadım bir şeyi yalnız yapmanın, aslında orada olmayan hüzünlü imajını silmeyi. kız 3 aylık ömrüm kalmış gibi baktı lan. eşine dostuna "hypnotized tek başına sinemaya gider olmuş, bi çiçek falan gönderin" diye mesaj atayazdı belki o akşam.

binaenaleyh bunun eşleniği birkaç görüş, kalkan kaş çifti ve "tek başınalığın" sorgusuna denk gelince anladım ki bu olay ciddi ciddi yadırganıyor belli bir kesim tarafından.

bunlar şu iki kişi olduğunuzda beş saniyeden fazla sessizlik olunca susamayan tiplerle aynı kişiler bence. vardır ya hani, her sessizliği bi sohbetle doldurma zorunluluğu hisseden, kendi düşüncesini dinlemekten deli gibi korkanlar. hah işte onlardan çekinir, korkar; ve tek kelime etmeden saatlerce çamaşır makinesinin pervanesini izleyen sessiz korku filmi çocuklarına sığınırım.

devamını gör...

(8) (0)