normal sözlük yazarlarının hissedemedikleri

mesela..
büyük coşku. hani kalbi pır pır pır çarptıran.
kocaman aşk.
sakinlik.

son zamanlarda birçok duygu. acı, üzüntü, özlem, heyecan...
sanki artık ruhum hissedemez olmuş gibi. normalde olsa üzüleceğim belki de korkacağım şeyler için kılımı bile kıpırdatamıyorum dostlar. ruhum buz tutmuş sanki. lakin bu buzu eritmeye çalışan insanlar var. iyi ki de varlar.

özlemek; hiç kimseyi özlemeyecek kadar yalnızlaştım hissizleştim, ya da hissiz-leşim
son yıllarda çok fazla hayalkırıklığına uğradım.
kimbilir, belki de yaşlanıyorum artık.

dert, sıkıntı. ayol hayat bana güzel. viskimi yudumlayarak şu tanımı girmek de ayrı bir keyif. yalnız fularım kayıp, bulana 60 bitcoin ödül var. duyduk duymadık demeyin.

milliyetçilik duygusu ırk aşkı hissedemiyorum bir türlü hepimiz insan değil miyiz sonuçta ne önemi var ki gerisinin

coşku. her yanımı bir uyuşukluk kaplamış gibi. hayatta hissedemiyorum, saç tellerimden ayak parmaklarıma kadar her şey bir uyuşuklukla sarmalanmış. kendimi iyi hissedemiyorum değil, kendimi hissedemiyorum.

duygular. özellikle üzüntü, mutsuzluk falan.

merak yahu..... yani şöyle insanlar da keşfettiğim bazı meraklar var .birbirlerinin hayatini ne yaptığını falan merak ediyorlar. daha dün kuaförüm de yaşadığım olaydan bahsedeyim; 4 kadın oturuyoruz( ben kuaför koltuğunda islem için oturuyorum). hepimiz birbirimizi sosyal medyadan takip ediyoruz.iclerinden biri eşinden yeni ayrılan diğerine "kız dün 2 fincan koymuşsun hikayeye 2.kimdi?" diye sordu. ardından 3.kadin atladı " aaa evet ben de gördüm yoksaaaaa" şeklinde imalı gülüşmeler.... durdum düşündüm o hikayeyi ben de gördüm, kadının hayatını az çok ben de biliyorum. peki ben neden 2.fincani hic merak etmedim???? bana bakıldı tabii ne diyeceğim diye.... eminim gördükleri şey alik alik onlara bakan bir surattan başkaca bisi degildi... çünkü karşımda ayna vardi ve bi ara gözüm o alik surata kaydı...

üzüntü ve mutluluk. cidden aşırı ruhsuzum, dakikalarca boş duvara bakarken buluyorum kendimi bazen.

(bkz: acıma duygusu)

böyle bir duyguyu hissedemiyorum. tepkisiz kalıyorum.
sağolsunlar olanı da körelttiler.

evimde gibi.
evimde gibi hissedemiyorum.
rahat değilim. batıyor oturduğum yer, uzandığım yatağım. buralar benim evim değil. buralara ait değilim. dünyaya aidiyet hissetmiyorum. hiç kimsenin yanına ait değilim, kendi bedenime dâhi ait değilm. zihnim ve ruhum başka alemde, ben buranın insanı değilim; olamıyorum. ayak uydurmakta zorlanıyorum.
insan hiç evinde misafir gibi hisseder mi? ayak uydurmaya çalışır mı? evimde değilim işte.

sıklıkla yetişkin gibi hissedemiyorum.
baktığında sorumluluğumda bir birim, çalışanlarım var.
evde sorumluluklarım var.
hayata dair ciddiyet isteyen şeylerim fazlaca.

ama ben sürekli delirmek istiyorum içten içe.
akşamları yerimde duramıyorum, kendimi sokağa atıp ergen gibi gezesim geliyor.
gecenin 2sinde, buz gibi bir havada insan "öööfff" diyerek hazırlanıp çıkar mı?
çıkar ama genel olarak evinde yatar uyur.
ben çıkıyorum.
alakasız saatlerde alakasız şeyler yapmak istiyorum.
sanırım benim derdim standart şeyler.
sevmiyorum abi, sevemiyorum.

çok uzun süre öfkelenemedim. hiçbir şeye kızmadım. üzüldüm sadece ya da öyle bomboş. tabii bu sinirlenemediklerim bana vurdu sonra. şimdi iyileşiyorum. öfkeleniyorum, kızıyorum yeri geliyor bir şeyleri parçalıyorum. bunun da ne kadar insani bir şey olduğunu unutuyoruz. unutmayalım.

var olduğuma dair net bir his yok. oradan oraya savrulup duruyor ve bir akışın içinde kayaya tutunamıyor gibiyim

geleceğe dair güzellikler.