nuri bilge ceylan tarzı film

- sahnelerde perspektif öne çıkaran bir fon tercih edilir. ağaçlı bir yol, uzun uzun bakmalık bozkır ya da deniz görüntüsü.
- uzaktan gelen aracın farları dakikalarca görülür, yayılır yayılır, yaklaşana kadar bir beş dakika sürer.
- dublaj kullanılmayan doğal sesli karakterler. bu sesler kısık, çatallı ya da alabildiğine doğaldır. davudi ses tonuna rastlanılmaz. öyle düşük ses tonu vardır ki izlerken sesi açmanıza sebep olur.
- yalnız yaşayan bunalımlı ve hüzünlü iki ya da üç adam ve bir de kadın.
- hafif loş ve karanlık sahneler.
- ışık unsuru, diğer yönetmenler için basbayağı bir ortamı aydınlatma aracı olarak kullanılırken, ceylan bakmak fiilini görmek fiiline çevirerek özellikle de sarı ışığı filminin önemli öğeleri arasına katmış, adeta bir "ışık metaforu" anlamı yüklemiştir.

arthouse'a çok uzak olmayan birisi olarak çok da katlanamadığım film türü. ben anlayamıyorum herhalde, bilemiyorum.

kimsenin konuşmaya dahi tenezzül etmediği saçmasapan filmler, bu filmlerle gerçek sinema izleyicileri dalga geçiyor onu baştan söyleyeyimde

muhabbet uzun değil kardeşler biraz jim jarmush izleyen bir sinema seyircisi bile bu adamın filmlerinin basit bir entellektüel filmlerin kötü birer taklidi olduğunu anlayacaktır. öyle filmler ki , ilk entryimde de belirttim filmlerde kimse konuşmuyor avel avel birbirinin suratına bakıyor, mesela iletişimsizliği de bu şekilde anlatabilirsin ama arada bunun tam terini yapıp insanlara filmin iletişimsizlikle alakalı olduğunu gösterebilirsin ama bu adamın filmleri hiçbirşey anlatmadığı için herkes sürekli analiz kasıp duruyor.


(bkz: analiz kasmak)

hiç izlemediğim filmlerdir. tanımları okuyuncada izlemeyeceğim filmlerdir.

okumuş taşralı mutsuz genç.

bu adamın filmleri iki paragraflık. çok mana yükleniyor...
izledim. hepsini olmasa da izledim..
bir b.kum yok. gidin çehov'dan hikayeler okuyun. böyle boş beleş adamlara prim vermeyin.

ekmek ve çiçek