obsesif kompulsif insanların hikayeleri

her ne kadar merak ettiğim olsa da yardımcı olmak istediğim insanlardır.

masumlar apartmanında sık sık gördüğümüz hikayelerdir.

cammie mcgovern- kalbiden geçeni söyle kitabında okb'li bir bireyin hayatına tanıklık edebilirsiniz. oldukça zor olan bir hayatı görmemizi, hissetmemizi sağlayan bir kitap olduğunu düşünüyorum.

aşık olan bir gencin hikayesi olabilir:

aslında çoğumuzun bazen yaşadığı durumların yoğun halidir.
mesela herkes kaldırımda çizgilere basmamaya çalışır dönem dönem. ama okb si olan birisi basarsa başına kötü şeyler geleceğini düşündüğü için bunu yapmak zorunda hisseder kendini..
ya da bazen içimize bir kurt düşer hani, sebebsiz bir sıkıntımız vardır. düşünürüz.
okb si olan biri bu durumu daha sık ve daha yoğun yaşar.
her birinin altında farklı bir hikaye yatar.
farkettiğim kadarıyla çoğu aileye dayanıyor. ya da bana denk gelenler böyleydi..

çok yakın bir tanıdığım, çevresindekilerin de hayatını zorlaştıran bir hastalık. mesela gömlek yakanız yamuk duruyorsa gelip düzeltmek zorundadır. masadaki bir obje birkaç santim yamuk duruyorsa mahvolur düzeltmeme ihtimali yoktur rahat edemez. hiç tanımadığım sokaktaki bir teyze asimetrik iliklediğim için gelip beni uyardı, yoluma devam ederken de durdurup düzeltmeye çalıştı. çıldırmış bu insanlar demek istediğim, bir o kadar da üzüldüğüm hastalık.

#1115213 tanimdan sonra yazacak hiçbir şey kalmayan başlıktır. şifa dileyelim.. zor vesselam..

temizlik hastası olmasının yanı sıra kocasına şiddet uyguluyormuş.sanirim üst seviye kimsenin psikolojisini yargılamak bana düşmez.zaten kendi psikolojimden de memnun değilim.

gelip gidiyor ara ara. kesin şuna obsesyonum var diyemiyorum. son zamanlarda çift başlıklara ve ukdelere takmış durumdayım. umuyorum sadece beni rahatsız etmiyordur bu durum.

bizim işyerinde biri var bu dertten muzdarip olduğunu düşündüğüm. odanın kapısını kilitledikten sonra istisnasız üç beş defa kilitlenmiş mi diye yokluyor. hem de nasıl yokluyor ama sarsarak. bir iş sonlandırılacağı zaman asla kendisi yapamaz, insiyatif alma sıfır. bizden hep geri dönüş alır ve ona göre karar verir, garip geliyor bana. tedavi alsa belki düzelir.

evden çıktıktan bir saat sonra kettle ı kesin açık unuttum diye paniklemek ve koşarak eve dönmek. eve gelince kettle ı açık unutsam bile su ısındıktan sonra zaten kendisini kapattığını düşünüp aptallığımı farketmem.

bu dertten muzdarip bir iki yabancı arkadaşın hikayesinden bahsediyorum, ilki kız bu hastalığın ellerini yıkamak temizlik takıntısından daha fazlası olduğunu söylüyordu.kız kendi kardeşine zarar vermek istemiş daha doğrusu öldürmek. başlarda nedenini anlamamış ama onu camdan atmak veya dövmek gibi şeyler düşünmüş (ve kendine inanamamış çok sevdiğini söylüyor kardeşini) en sonunda bir gün dövmüş kardeşini sebep yokken sonra işte ailesini üstünde durmamış bir gün trenle seyahat ederken gözlerinin önüne kardeşini trenden attığı gelmiş. sonra oturup ağlamaya başlamış sonra da tedaviye. böyle şeyler de yaşayabiliyorlarmış. onun da bir tanıdık erkek arkadaşı var o oğlan da kız arkadaşına zarar vermiş sonra çok üzülmüş tabii tedaviye başlamış o da. yani düzen titizlik takıntısından da fazlası olabiliyormuş.

günlük yaşamda yoğun kaygı ve stres yaşayan, tekrar eden takıntı veya düşünceleri olan insanların hikayeleridir. hep merak etmişimdir bu psikiyatrik rahatsızlığa sahip insanların nasıl yaşamları olduğunu. çevremde tanık olduğum kadarıyla ruhsal rahatsızlığın da çok ötesinde. geçen gün gördüğüm bu hikaye ise beni en çok etkileyenlerden:

“onu ilk gördüğümde beynimdeki her şey sustu. tüm sesler, yenilenen görüntüler yok oldu. obsesif kompulsif bozukluğunuz varsa sessiz zamanlarınız pek olmuyor. yataktayken bile düşünüyorum. ‘kapıları kilitledim mi? evet.’ ‘ellerimi yıkadım mı? evet.’ ama onu gördüğümde tek düşünebildiğim dudağının kıvrımıydı ya da yanağına düşen kirpiği… onunla konuşmam gerektiğini biliyordum. 30 saniye içinde ona altı kez çıkma teklifi ettim. üçüncüden sonra kabul etti ama hiçbiri doğru gelmedi o yüzden devam etmek zorunda hissettim. ilk buluşmamızda zamanımı onunla konuşmak ya da yemeğimi yemek yerine tabağımdaki yemeği renklerine göre ayırmakla geçirdim ama bunu sevdi. günde ona on altı kez ya da yirmi dört kez elveda öpücüğü verişimi sevdi. eve yürümemin kaldırımdaki çatlaklardan dolayı uzun sürüşünü sevdi. beraber aynı eve taşındığımızda kendini güvende hissettiği söyledi. kapıları on sekiz kez kilitlediğim için hırsız giremeyeceğini düşünüyormuş. o konuşurken hep onun ağzını izlerdim. konuşurken… beni sevdiğini söylediğinde dudaklarının kenarları yukarı doğru kıvrılırdı. geceleri yatağa uzanıp ışığı kapatıp açışımı izlerdi. gözlerini kapatıp gece ve gündüzün önünden geçtiğini hayal ederdi.

ama sonra onun zamanını çok harcadığımı söyledi, işe kalmasına sebep olduğum için ona çok elveda öpücüğü veremeyeceğimi. kaldırımdaki çatlağın üstünde durduğumda o yürümeye devam etti. beni sevdiğini söylerken dudakları dümdüzdü. geçen hafta annesinin evinde kalmaya başladı. ona bu kadar bağlanmama izin vermemesi gerektiğini, her şeyin bir hata olduğunu söyledi ama ona dokunduktan sonra ellerimi yıkama gereği duymamam nasıl bir hata? aşk bir hata değil, onun bundan kaçabilmesi ve benim kaçamamam beni öldürüyor. gidip yeni birilerini bulamam çünkü tek düşünebildiğim o. genelde bir şeye çok takıntılı olduğumda cildimde tomurcuklar görüyorum, arabalar arasında ezildiğimi görürüm. kafama taktığım tek güzel şey oydu. uyandığımda onun direksiyonu tutuşunu düşünmek istiyorum, duşu kasa açarmış gibi açışını, mumları üfleyişini… artık düşündüğüm tek şey onu başka kimin öptüğü. nefes alamıyorum çünkü o adam onu bir kez öpüyor ve mükemmel olması umrunda bile değil. onu çok istiyorum… kapılarımı kilitlemiyorum. ışıklarımı kapamıyorum.”