odada örümcek ile yaşamak

haftalardır gerçekleştirdiğimdir.

artık kendimi psikolojik hasta olarak düşünmeye başladım. yalnızlık o boyutta ki... en azından o konuşarak canımı sıkmıyor. arada gitmesini de gelmesini de biliyor.*

adını şaziye koydum. onu gördüğümde küçüktü.. korkmuştum. birkaç kere öldürmeye çalışsam da dolabın arasına girip kurtulmayı başardı şerefsiz. sonra sonra arada kendini aynı lokasyonda gösterir oldu. öyle zamanlarda gösteriyordu ki kendini bana, suikaste üşeniyordum. yarın yaparım diyordum. sonra sonra ona alıştım. artık öldürmeyi düşünmüyorum. onsuz bir oda düşünemez oldum. ah şaziye.. neler yaptın bana öyle. yine ne yapıyorsun dolabın arkasında.. gel, özletme kendini. bebeğim. yavrum benim.

ya o örümcek hayatı boyunca sizin onun oda arkadaşı olduğunuzu düşünüyorsa?

peki bi sabah kalktığınızda o örümcek sizin yatağınızda insana dönüşse ve benim adım sregor gamsa dese ve bi kitap çıkarıp size verse.. o kitabın adı da geri dönüşüm olsa..

sigara içtiğim kış bahçemde var bir tane haftalardır uzerı sıyah cızgılı serçe parmağın tırnağı kadar. bazen uzandıgım koltukta da denk gelıyoruz. ıkımızde bırbırımıze karısmıyor adeta oda da diğeri yokmuş gibi davranıyoruz. daha sohbete başlamadım. kendısının de benı pek salladıgı yok zaten. belli ki biraz çekimser yapılı.

#1453534
şaziye'ye şerefsiz demeniz beni derinden yaraladı.belki onun da amacı sahibini yemeyi hedefleyen yılan gibidir.