olası her şeyi deneyimlemişcesine hayattan bezmek

canın bir şey yapmak istemediği ve hayatta bir hedefin kalmadığı halde önünde uzun bir geleceğin bulunmasi. nereden çıkıyorduk?

her şeyi kendimiz deneyimleyecek olsak ömür yetmez. o yüzden deneyimlenmiş şeylerden ders almak lazım.

hiçbir şey deneyimleyememekten bünyenin amorti bile çıkmadı misali error vermesi durumudur.

ruhsal olarak duyularını kaybetme durumu. yediğin her şeyin aynı tadı vermesi, kokladığın her şeyin aynı kokması gibi hayatta başına gelebilecek her olasılığı deneyimlemenin vereceği hislerin hepsi tekdüze ve bilindik gelir.

aslında var olan durumdan sıkılmak . hiç yapmadığınız şeyleri yaptığınız an heves geri gelir. hiç dağ yürüyüşüne katıldınız mı ?
hiç dilini bilmediğiniz bir memlekete gittiniz mi ? hiç bir parkta yaşlı amca ile sohbet ettiniz mi deneyimleri dinlediniz mı ?


beyin sürekli aynı şeyleri tekrar ettiği vakit yani monoton bir hayat olduğu vakit gelişme göstermez ve kendi kendini yemeye başlar bundan dolayı bunalım içinde olabilirsiniz.

ibni haldun der ki “insan beyni değirmen taşına benzer. içine yeni şeyler atmazsanız, kendi kendini öğütür durur.”

olası herşeyi deneyimlemediğimin farkındalığıyla beraber olası herşeyi deneyimleyecek imkanımın hiçbir zaman olmayacağı umutsuzluğuna düşerek hayattan bezdiğim doğrudur.

kötü haberlere karşı kontrolsüzce takındığım tavır. buna karşılık sabah bokum olması gereken renkteyse bile seviniyor olmamdan ötürü kendi duygularıma pozitif ayrımcılık mı uyguluyorum acaba sorusunu yakmıştır kafamda. ben gidip şu köşede biraz enikler hakkında düşünmek istiyorum yüksek müsadenizle.*