olduğun yerde saymak

yıllar geçti, bir dönem tanıdığım herkes hayatında bir sürü adımlar attı yol aldı. kendime dönüp bir bakıyorum, bırak adımları, geriye doğru gitmişim. iyice yok olmuşum.
çok ağır geliyor artık, bu sıfırlık çok ağırıma gidiyor. ummaktan sabretmekten çok yoruldum. cefasını çekmekten çok yoruldum hayatın. sefa sürenleri hep izlemekten, acı çekerken izlemekten çok yoruldum.

bağlama büyüsü yapılmış gibi hissetmek
ben hissediyorum da bir miktar

yaklaşık 13 senedir severek yaptığım bir işim var. fakat hayatın beni iteklediği sürecin sonucunda bu mesleğin içerisinde olduğum yerde saydığımı fark ettim. güzel insanlar tanıdım, güzel insanlar yetiştirdim ama artık yeter noktasına geldim ve radikal bir karar alıp sektör değiştirmeye karar verdim. olduğum yer benim kalıbıma sığmıyordu, böyle olunca ya kalıp yırtılıyor, sen taşıyorsun ya da kalıp seni boğmaya devam ediyor. kalıbı yırtıp çıkınca tabi ki risk yok değil, çünkü alıştığın alandan çıktın ve seni dışarıda neyin beklediğini bilmiyorsun. of çok karışık be, işte işin en dandik noktası bu, acaba olduğum yerde saymaya devam mı etseydim hissi.