öldükten sonra iyi anılmak

her kula nasip olmuyor. ha öldükten sonra pek işe yarıyor mu bilemiyorum ya da yerine ulaşıyor mu muallak.

hayattayken duymak isterdi halbuki, yaşarken esirgeyip ölünce methiye dizdiklerimizle dolu etrafımız.

kimi insan anısıyla kimi insan anasıyla hatırlanır derler, anısıyla hatırlananlardan oluruz inşallah.

bu tarz cümleler görünce aklıma nedense yaşarken değeri bilinmeyip de öldükten sonra kıymete binen yazarlar geliyor. bu insanlar biz hayattayken bizi sevmeyip ya da bizim değerimizi bilmeyip öldükten sonra bizi iyi anıyorsa bu benim gözümde ancak ve ancak ikiyüzlülüktür, belki bundan bile prim kasmaya çalışıyorlardır. eğer biz hayattayken de aynı şeyi düşünüp hissettiriyorlarsa işte o zaman çok şanslıyız tabii ki. bazı şeyler yalnızca hayattayken değerlidir, yaşarken hissettirilmeyen hiçbir şeyin öldükten sonra anlamı yok. her şeye tek başımıza -istisnai insanlarla da olabilir- göğüs gerdiğimiz bu dünyadan göçünce iyi anıldığımızı bilemeyiz, bilsek bile eminimki bulutların üzerine çıkmayacağız.

valla..

yokluğum anlaşılır mı , birilerinde derin bir boşluk mu bırakır, iyi mi anarlar, tersi mi olur. artık bilemem ben.

hayatı istediğim bir noktada sonlanmasına razı geleceğim makul bir aşamaya geleyim, gerisini artık o dönem düşünürüm. durup durup ölümü düşünmek saçma geliyor. şu yaşta, her iş bitti ölümü düşünmek kaldı. mehh.

iyi bir insan olarak hayat sürmek ve insanların hayatlarında yer etmek önemli elbette ama ölüp gittikten sonra iyi anılsan ne olur kötü anılsan ne olur? ölmüşsün zaten konu kapanmış. kör ölür badem gözlü olur olayına döner genelde ama bunun ölene bir faydası olduğunu düşünmüyorum. yaşarken güzel bir iki söz etseler keşke.

bu benim çok önemsediğim bir durum sanırsam ama sadece öldükten sonra değil yaşarkende iyi anılmak. kendince ve kendine doğru olan bir kısımda başkaları içinde bir noktada doğru olup doğru kalabilmek. biri hayatımdan gittiğinde bile iyi insandı denilebilmesi=bunun benim için önemi…
yaşamım boyu insanların hayatlarında bu doğrultuda hatırlanmaya özen göstermek yaşam gayelerimden bir tanesi. öldükten sonrasından banane diye düşünemiyorum ne yazık ki
yaşama ne kadar değer bırakabilmişim nasıl bir maneviyatla hatırlanabiliyorum bu konu benim için ciddi fark yaratıyor. bu sıralar ölümü çok düşünüyorum 20’li yaşlarımın başında ve bir anlam arayışının içindeyken hem okuduğum bölüm nezlinde kendimi tanıma ve tanımlama fırsatı bulduğum bir evredeyim. yaşamımda hangi konumda olursam olayım iyi insandı desinler. omurgalıydı, sadıktı, yardımsever, güler yüzlü, idealist ve mücadeleciydi desinler. bol kahkahalı anılar anlatılsın çok ağlanmasın. çokça gülüşler ile şarabın son damlası gibi hatırlanılsın. öyle bir yaşam yaşadı denilsin… ölüme ve yaşama çok yakın bir yerden sevgilerimle

insanların sizin hakkınızdaki fikirlerini önemsemeniz doğru bir davranış değil kesinlikle. özgüveni ciddi şekilde yaralayan bir durum hatta. birilerine şirin görünmek, birlerinin seni iyi anması için sana ait olmayan davranışlar sergilemek gibi muhtemel sonuçları olur bunun. olduğun insan ve yaptıklarınla yani sana ait olanlarla anılmak önemli olan.

ben tanıdığım insanların benim hakkımda ne düşündüğünü gerçekten önemsemiyorum. öldükten sonra birilerinin beni iyi anması da umursadığım bir durum değil. kendim olmak, kimsenin etkisi altında olmadan karar vermek ve davranış sergilemenin daha önemli olduğunu düşünüyorum.

ölüyorum ya işte, bitiyor benim için her şey. iyi yaşamaya çalışıyorum, bunun hayrını görmedim. hiçbir iyilik yoktur ki kötü bir karşılık bulmasın.
bu sistemde neslimiz tükenecek, biri daha veda edecek adaya. varlığımda görmediğim ilgi ve alakayı öldüğümde görsem ne görmesem ne!

bu arada iyi olduğumu düşünmüşüm, belki iyiyimdir. o nesli tükenecek insan nitelikleri arasına kendimi yanlışlıkla katıvermişim.

ben öldükten sonra mezarıma koyulan çiçeği ..... yim.

öldükten sonra nasıl anıldığım önemli değil. ben öldükten sonra ne olduğu bile önemli değil. isterse dünya yansın, ölmüşüm zaten. bana ne?

öldükten sonra geriye bakabilmek mümkün olsaydı önemli olurdu.

eskiden önemserdim, şimdi umurumda değil. ne işime yarayacak? insanlar o kadar önemli mi?

öyle bir derdim yok, olmayacaktır da.
hatta yaşarken de iyi anılmak gibi bir derdim yok.
kötülük iyidir, oyna devam.