ölen kişiyi son bir kez görmek istemek

çok sayıda yakınını, sevdiğini kaybetmiş biri olarak nedenini merak ettiğimdir. eğer adli bir mecburiyet yoksa insan bunu neden ister? ben sevdiklerimi en güzel anılarımdaki gibi hatırlamak istediğimden vefat ettikten sonra bakamadım hiçbirine. çok subjektif gerekçeleri de vardır elbette bunun.

ek: bazı toplumlarda bunun bir cenaze ritüeli olarak uygulanması da var diğer taraftan. insanın ölüm karşısında takındığı tavır ne kadar da çeşitli düşününce.

hiç mantıklı olmayan bir istek. zira ölen kişiyi hep o halde hatırlamanıza neden olabilir. bırakın sağlıklı hali aklınızda kalsın hep.

öldüğüne inanmanızı kolaylaştırır. yas süreci inkarla, kabul etmemeyle başlar çünkü.

bu öldüğünü kabullenememekle alakalı gözünüzün önünde öldüyse şayet görmek istiyorsun. aksi mümkün değilmiş gibi geliyor.

sanırım veda etmek için ister. şöyle ki dedemin çok hasta olduğu zamanlar, vefatına yakındı, bizim görmemize izin vermezlerdi. onu eski haliyle hatırlayın derlerdi. çünkü gerçekten en son hangi halini gördüyseniz aklınızda o hali kalıyor. ama işte biz de dayanamıyorduk son zamanlarında yanında olmak istiyorduk.

bu da ona benziyor insan veda edebilmek istiyor en azından. tabii yüreğinizde hep taşıyorsunuz bu sadece fiziksel bir veda. belki son kez dokunmak, son kez yüzünü görmek, eskiden gülen gözleri, tebessümle kıvrılan dudakları, şaşırınca kalkan kaşları son bir kez cansız da olsa görmek istiyorsunuz. bir zamanlar sıcaklığıyla içinizi ısıtan o bedenin sıcaklığını son kez hissedebilmek istiyorsunuz. çaresizlikten biraz da...

hiç onsuz kalmamışsınız ki o olmadan nasıl yaşanır, sesini duymadan, kollarına sarılmadan nasıl yaşanır bilemiyorsunuz. son kez görmek istiyorsunuz, son kez sarılmak istiyorsunuz, hem ona hem anılara küçük bir veda... artık o andan sonra da onun sıcaklığını, bakışlarını, gülüşünü, kısacası onu içinizde yaşatıyorsunuz. belki de son kez görmek istemek bu yüzdendir...

son kez gördüğünü bilmek ona herşeyinle bakmaktır.

ben istemezdim.
kaldıramam.

öyle hatırlayacağını unutmadan yapılması gereken eylem.

çok sevdiğiniz biriyse göreceksiniz. hatta en iyisi gassalla odaya girmektir. zira sonrasında çok pişman olabiliyor insan. bir daha asla göremeyeceğinizi düşünün. bu sizi ikna etmeye yeter.

söylenmiş ama yas bir süreçtir ve inkar dönemi de içerir. birini canlı haliyle hatırlamak hatıralar açısından iyi olmakla birlikte vedalaşmayı zorlaştırır. insana hep kapıdan gelecek, bir telefon edecek umudu verir ve bu o yası yaşamaya engel olur.

tabii böyle şeyler biraz da tercihtir. bazıları için yas süreci daha farklı işler bu yüzden de böyle bir vedaya ihtiyacı olmaz ama ihtiyacı olanların da davranışlarını saçma bulmamak, anlamak gerekiyor.

bence saçma bir istek zaten hep son defaymış gibi yaşamak lazım o soğuk renksiz yüzü görünce nolcak

allah sevdiklerimizi bize bagislasin dostlar, demeyin oyle seyler. her seyin de drami kasilmaz.

hastane şartlarında bu son görüşün hastane odasında olmaması gerektiğini söyleyebileceğim durum.

müdahale gerektiren bir durum yaşandıysa şayet, kişinin son hali sahiden dramatikleşebiliyor. dolayısıyla en önemlisi o ilk an’ı görmemek bence, gerisi için bir şey diyemiyorum. herkesin tahammül gücü oldukça farklı.

morgda teşhis için ben gördüm babamı. sonra da eve getirdiler yıkadım. istekten öte durumlar var bazen.

lisede hocalarımı çok severdim bitirdikten sonra bile yılda birkaç kere görmeye giderdim hepsini

içlerinde en saygı duyduğum ve bana olan inancının herkesten fazla olduğunu bildiğim rahmetli matematik hocam, ruhu şad olsun
depremden önce görmeye gidicektim sürekli erteledim deprem olduktan birkaç gün sonra ise kendimizi toparlamaya çalıştığımız bir vakitte bir arkadaşımın instagram hikâyesinden vefat ettiği haberini gördüm
bu ve birkaç sebepten ötürü hiçbir şeyi ertelememek gerektiğini tekrardan öğrendim



(bkz: iskenderun hatay)