ölmenin kâr olduğu zamanlarda yaşıyor olmamız sorunsalı

çünkü yaşadıkça çok daha fazla rezillik, vahşet, ahlaksızlık, duyarsızlık, cehalet, eziyet, salaklık, aptallık ve katliama tanık oluyoruz. cümleler ve düşünceler anlamsızlaşıyor. insan insanlığından utanıyor. tüm bu vahşete rağmen hiçbir şey yokmuş gibi yaşayanlar midemi bulandırıyor biraz da. belki başka bir coğrafyada ve kültürde veya zamanda yaşasaydık böyle düşünmeyecektim. ancak ölmek sanki biraz kâr ettiriyor vesselam.

oğlum deli misiniz yıkanmasından, kefenine, taşından, mermerine, yedisinden, elliüçüne kadar +30k masrafı var bu işin. ölmek bile kalanlara külfet.

daha 30 yaşında, insana aslında görülmedik, yaşanmadık bir şey kalmadığını, kalsa bile büyük bir anlamı ve önemi olmadığını düşündüren bir hayatsızlık örneğiyle baş başayız. şu zamanda.

bundan sonra dünya için, insanlık yararına önemli bir iş yapamayacak olmak o kadar önemli değil de,
kendin için harcadığın çaba ve yorgunluğun sonuçlarına değip değmeyeceğini düşünmek yetiyor insana. değer mi a . k?
kendini mutlu hissetmenin, avunmanın basit yollarını icat etmişler yine de.
bizim için yaşamak, olsa olsa oyalanmaktır şu yer kürenin üstünde.

ah nafile aşklar.
yumuşak kalçalı kızlar (ki ben sert olduklarını düşünürdüm) gönlümü hoş etmeye yeter mi bilemem. bilemem.