olsaydı nasıl olurdu düşüncesi

bir ahterbin ukdesi.

gerek iş hayatı gerek özel hayatta alınması düşünülen kimi kararların süreci sırasında yan yollara sapan kişilerin devamlı olarak kafasında beliren senaryolara ve konuk oyunculara zemin hazırlayan saplantısı.

böyle olsaydı, o da şöyle olsaydı, şu da bu kısımda gelip işte geldim burdayım deseydi başka olabilir miydi düşüncesinin bir kere zihni kemirmeye başlamasına izin vermek önünü alamayacağınız bir tükenmişliğe sürükler insanı. olsaydı nasıl olurdu hiçbir zaman bilemeyeceksiniz ancak olmadığında nasıl olacağını şekillendirecek olan yine sizsiniz. devamlı olarak geriye bakarak ileriye doğru yol kat edemezsiniz. zira öyle olsaydı bu sefer de bambaşka, sizin şu anda tahayyül edemeyeceğiniz bir pürüz çıkıp beklemediğiniz yerden tarumar da edebilirdi her şeyi.

yanlış yoldayım ama yol nasıl güzel...

hep düşünüp üzerine senaryo kurduğum şeydir. acaba o hareketi böyle olmuş olsaydı... belki ben şu anki ben değildim. o kadar fark ediyordki bir hareketin değişmesi.

şu hayatta seni en çok dibe çekebilecek düşüncedir bu asla o zamana dönemeyecek ve bütün o eğer bunu yapsaydım ne olurdu ihtimallerinin sonuçlarını bilemeyeceksin ve bunun farkındasın o yüzden bu aklına geldiği an hemen kafanı başka şeylerle dağıtmaya bak yoksa durumun vahim

olsaydı kıymeti bilinmeyecekti; o yüzden olmayışı onu çok kıymetli yapıyor.

bilemiyoruz, hiç bilemiycez.

1998 yapımı bir peter howitt filmi vardı; sliding doors. üç aşağı beş yukarı tema buydu. tercih ettiğimiz şeylerin, seçimlerimizin, aldığımız kararların nelere mal olduğunu sorgulamak.

kesin döverdim onu...dayakk?

halan amcan olurdu tarzı bişeydir.

olması için en doğru insandı, olması için en doğru zamandı ama yine olmazlara yenildim.

zor olurdu, kötü olurdu, yazık olurdu'yu anladığımdan ve fark ettiğimden beri bu düşünce beni üzmüyor. bazen kabul etmek gerekir ki, güzel olacağı düşünülen şeyler sadece düşüncede kalıyor. reel hayata uyarladığında, onun, senin hayatından çıktıktan sonraki hayatını gördüğünde, olmadığı için kendini yerden yere vurduğun ağlayıp sızladığın hayallerinin gerçek olmamasına dua ediyorsun. hayat böyle işte bazen de.

olmuşla ölmüşün çaresi yok. olmamışı düşünüp vahlanmak da öyle.

hayal ederken hep en iyisi düşünüldüğü için olsaydı sanki dünyanın en güzel şeyi olacakmış gibi bir his verir. ama asla hayal edildiği gibi olmaz.