ölü olma ayrıcalığı

yaşamdan kurtarılmış şanslı kimselerdir ölüler, ölerek, ölümü beklemekten kurtulduklarını varsayıyorum. erken ölen insanların, acısı dinsin diye çabucak vurulan atlardan farkı olduğunu zannetmiyorum.
ve ölümünü gördüğüm her insanı belki de bu yüzden kıskanıyorum. acısı dindi diye, ama biz yaşayanlarınki ise, dinmemiş hâlde.

t/ ölü olma ayrıcalıklarından dem vurduğumuz başlık.

çekirdek paketinden acı çekirdek çıkacak diye koca paketi çöpe atmak ne kadar mantıklıysa , ölüme övgü ve ayrıcalık yüklemek de o kadar mantıklı.
yaşadığımızın yaşayacağımızın şu dünyadaki kısacık ömür olduğu göz önünde bulundurulduğunda ; benim ellerim dikenden delik deşik olsa da o gül bahçesinden vazgeçmek istemem diyor insan.

t: yaşamak güzel şey de ölüm olmasa keşke denen başlık.

#1791289 bu tanım ile #1791315 bu tanımı okuyup ikiside mantıklı yazmış diyen tek ben değilimdir umarım

her gördüğümde bıkmadan yazacağım bunu.
ölüm güzellemesini doğru bulmuyorum.
bu benim doğru bulmamamdan ziyade toplumumuzda son zamanlarda her zamankinden fazla olan intihar vakaları ve içinde bulunduğumuz psikolojik savaştan ötürü yanlış söylemler bütünü.

intihar, ölüm hakkında elbette kulaklarımızı kapatmamamız gerek, bu konularda konuşalım ama rica ediyorum güzelleme içeren cümlelerden kaçınalım. daha ne kadar açıkça anlatabilirim derdimi bilmiyorum. ölü olmak bir ayrıcalık mıdır, neresinden tutulsa ölüm güzellemesi buram buram.

16 yaşında bir arkadaşım vefat etti benim. ellerimle toprağa verdim onu. düşünüyorum, gerçekten düşünüyorum onun ölü oluşunda herhangi bir ayrıcalık ve edebi bir değer göremiyorum. hayatının en verimli en tatlı yılında öldü.

geçenlerde kore gazisi hastam öldü. onun ölümünü düşünüyorum ve hala inanın bana bunun bir ayrıcalık noktasını yakalamış değilim.

başlık sahibi yahut bu tarzda ölümü güzel, ayrıcalıklı, kavuşma vs düşünenler kendini ifade etmek istiyor, iç dökmek istiyor olabilirler. bunu çok iyi anlıyorum. bende yaptım. hemen şimdi en eski tanımlarımda dahi bunların örneğini bulabilirsiniz. anlatmak istediğim şey iç dökmek ile güzelleme yapmanın arasındaki ince çizgiye dikkat etmemiz gerektiği. mesela ben çoğu zaman içimden geçirmişimdir arkadaşım öldüğünde keşke bende ondan sonra ölseydim, onunla beraber ölseydim, öldü kurtuldu, o şimdi huzurlu gibisinden. niye inkar edeyim, hepimizin aklından dönem dönem geçti bunlar.

kendime ekstra dikkat ediyorum başkasını çürük ruh halimle ve bana kalması, günlüğümde durması gereken tehlikeli düşünceleri başkalarına okutup da etkilememek adına. bunun için rica ediyorum kişisel olarak bir probleminiz varsa muhakkak içinizi bir yerlere dökün ancak tehlike arz eden beyanlardan birazcık kaçının, zor değil. inanın bana zor değil. eleştirdiğim şeyi lütfen anlayın. lütfen mesaj kutuma gelip sorunlardan böyle kaçılmaz, intihar etmek isteyen eder gibi saçma beyanlarda bulunmayın. biraz düşünün ne demek istediğimi anlarsınız, böyle umuyorum.

bu dünyadan gittiğinizde bir daha asla göremeyeceğiniz, dokunamayacağınız, gözlerine bakamayacağınız hiç mi kimse yok?
babam gittiğinde, o'nun artık yaşamıyor oluşu -ki bunu hala kabullenebilmiş değilim- onu ayrıcalıklı mı kıldı, hiç sanmıyorum. o da bir çok insan gibi büyük sıkıntılarla, büyük mücadelelerle yaşadı ömrünü. ancak elden ayaktan düşmeden ölmeyi dilerdi, dileğine kavuştu. yaşanacak çok daha güzel günlerimiz vardı belki de, yaşanamadı...

yaşam ve ölüm gece ve gündüz gibi birbirini tamamlarken, sadece geceyi, karanlığı seçmek, kendini güzelliklerden mahrum bırakmaktır. elbette aydınlık olan zaman hep günlük güneşlik değildir, yağmuru var, karı var, fırtınası var... var da var. ve sevmek ve sevilmek var ki her şeye değer. dünyayı katlanır kılar.

noktadan sonra... acı ve haz aynı şeydir. çocukların tomurcuk ellerine susamış genç bir ağaçtır alnımız.
dallarımıza titreyen gün ışığı ne de gövdemizi kemiren kurt...
yedi milyarımız çocuk, geceyle birlikte…

gökyüzünün yeryüzüne bir üstünlüğü yoktur. göğün bahçesinde yıldızlar yetişirken, yeryüzünde ağaçlar yetişmiyor mu?
tek bir atom çekirdeğine yüklenmiş o eşsiz enerji...

fırtınaya tutulmuş bir ağaç gibi sökülürken köklerimizden, dallarımız yükselip dağılırken yer yüzüne…

yaşam kucaklarken bizi...

ölüme bu ayrıcalığı tanımayın.