ölüm karşısındaki korku

doğanın kesin olan bir yanı varsa, bilinç bulunmayan kendi tarafında bir değişim, bilincin tanım getirmesiyle ölüm(yine değişim), karşısında korku duymak kaçınılmaz bir şey. inanç bunu bir yere kadar bastırabilir. çünkü düşünceye tatmin edici(bir yere kadar)tasavvurlar çiziyor.

düşünsenize, tecrübe edemediğimiz bir şeye karşı başkaları üzerinden gözlem yoluyla elde ettiğimiz verilerden korkuyoruz. peki ama bunun kaynağı ne? ölüme karşı duyulan duygunun kaynağı?
ürettiğimiz anlam dünyası mı? vazgeçmek istemeyişimiz mi?

insan bilmediği şeyden korkar tabii. nasıl yaşarsan yaşa ve görüşün ne olursa olsun artık hiçbir şeyden tam emin olamadığın evre. o can nasıl çıkacak, sonrası ne olacak, daha yarım kalan hayatın, henüz yaşayamadıkların derken bir bakmışsın... yoksun.

ölümden korkuyorsanız eğer yaşamak için hala bir umut var demektir bence.

hayy' dan geldik, hu' ya gidiyoruz canlar, dert etmeyin dediğim durum. bundan bir asır önce hiçbirimiz yoktu, demek ki yokluk sandığımız kadar tuhaf ve bize uzak değil.

korkunun ecele faydası yok demiş büyükler.bize laf bırakmamış.

yaşanılan durumun niteliğiyle değişmekle birlikte, farklı nedenlere dayansa da, aynı sonuca sahiptir. korku bizi hayatta tutar. korkanların çocukları olarak, genlerimizi çocuklarımıza aktarmaya devam edeceğiz.

birazcık kendi deneyimlerimden bahsetmek istiyorum. ben ölümle burun buruna geldiğim hemen hemen tüm anlarda, aklıma şu düşünce geldi "geride kalanlar ne olacak?"

iyi kötü bir ailemiz var. yakınlarımız var. sevdiklerimiz var. bizi sevenler var. yarım kalmışlıklarımız var. hiç başlayamadıklarımız var. e hayaller de var. insan ölüp toprak olmaktan çok geride kalanlardan korkuyor. mesela, arabanızla giderken öndekine çarptığınız ve hurdaya dönmüş bir araçtan burnunuz bile kanamadan çıktığınız bir senaryoda (haber sunucusu gibi hissettim kendimi) ölmekten korkanlar da olabilir.

ya da, "bana bir şey olsa annem/babam/yeğenim/sevdiğim ne yapardı?" diye düşünenler olabilir.

bir yere bağlayamadım konuyu. başlarken kafamda bir şey vardı da, unuttum sanırım. öyle kaldı konu. neyse.

kaçınılmaz bir şey olmasına rağmen,yok oluş duygusu ve bilinmezlikten kaynaklı bence korkumuz.

yalnızlık hali ve yarım kalan şeylerin sızısı...

nevzat çelik şiirinde o ölüm anı hissedilenleri ne güzel anlatmış.

korkudan ziyade merak ve hakikatle yüzleşince doğacak bilinmezliğin endişesi var. bir de senden sonra kalanlar. insan bir tek sevdiğini bile kaybedince neler hissediyor. bir anda tüm sevdiklerini geride bırakıyorsun. düşüncesi bile yürek burkuyor. hiçlikten daha da derin bir hiçliğe karışmaz umarım insan. zaten bu lanet dünya yalan. kapı aralanır ve bu muamma son bulur umarım. o an gelene kadar dayan.

tam olarak karşısında olan korku mu, yaklaşmakta olanla lgili mi, yaklaşmaya pek bir yaklaşmış olanla ilgili mi bilemedim.