ölümden döndükten sonra normale dönmenin 3 günü bulmaması

garip bir durum. bir bakıyorsun çevrende en çok sevilen sensin. 3 gün geçiyor ne arayan var ne soran. demek ölünse bu durum en fazla 1 hafta sürecek.

unutulup gitme hissi ölmekten daha acı sanki.

ne olmasını ıstıyordunkı .yada beklentın nedır ? sırf işten kaytarmak için cenazene gelenler olacak.

görünür olduğumuzu sandıkça kayboluyoruz, farklı olma çabamızla aynîleşiyoruz, arkadaş listemiz kabardıkça yalnızlaşıyoruz. kimse yokluğuyla büyük boşluklar yaratamıyor.

biliyorum caminin avlusunda toplanan kalabalık bana değil

gelen ünlüleri görmek için

'aa, o da burda, şu da burda!' deyip

beni musalla taşında unutanları görüyorum

hayatımda ilk defa katıla katıla gülüyorum

çünkü, kırkım dolmadan unutulacağımı biliyorum.

yaşlı bir selvi ağacının gölgesinde oturup

yılların yorgunluğunu çıkarıyorum

birden önümden sırasıyla nisa'lar, tolga'lar, sadri'ler

daha birçok sanatçılar geçiyor.

selam veriyorum, hiçbiri görmüyor.

sesleniyorum: 'anne, ben buradayım. baba, ben buradayım.'

sesleniyorum ama kimse duymuyor.

eşime sesleniyorum: 'nerde benim yamalı elbiselerim, boyalarım?'

çocuklarım burada beni niye yalnız bıraktınız?

ağlıyorum, ağlıyorum, ağlıyorum.

günahımla sevabımla allah'a sığınıyorum.

nejat uygur.

(bkz: adaptasyon)