ölüme yattım bu gece

ölüm korku verir insana.
bu geceye kadar sensizlik korkutuyordu beni oysa.
ama son vedadır sana sunduğum,
son ayrılıktır bu dönüşü olmayan,
son sesim yine son sessizliğimdir.

gitmek ardına bile bakmadan,
son olacak bir elveda bile demeden gitmek...
gözlerini kapatmak bir daha istesende açamamak sonunda.
sonunda beyaz bi elbise boydan boya...

güneşi görememek,
anamı görememek,
yani görememek var bu gecenin sonunda...
sabahı olmayacak bu gecenin
sabahı olmayacak benim için,
poyraz yemiş bir gülün solması gibi,
bu çaresiz kulun sessizce gidişi.

ama mutluyum,
her gece ağlamayacağım,
her gecem olmayacak ki zaten,
her gece ölüp dirilmek zor,
ölüp dirilmeyeceğim bu gece,

bu cümleyi yazarken tükürük boğazımda düğümlendi,
ağırdan, ağırdan da sanırım vakit geldi.

benim de ağlayanım,
derin derin düşünenim olacak,
anam ile bacımın bağrı yanacak,
yarimin dünyası kararacak belki
babam "ah'lar" çekecek,
düşman "oh"
ağabeyim susacak,
derin, derin bakıp uzaklara dalacak.

dünya bensiz dönmeyecek,
kuşlar uçmayacak,
gün doğmayacak mı sanki?

yeşil son otobüs benim için,
ne ilk, ne son yolcusu benim.
hep olduğu gibi ilk durak yine musalla taşı.
ey hoca! bir yemeniyle bağla şu düşen başı.

son durak mezarlık şimdi. namazımda kılındı.
ağabeyim indirsin beni mezara.
kimseye vermesin.
ilk toprağı babam atsın üstüme.
anamı bırakın ağlasın.
açın yüzümü, bacım bir daha baksın.

sen uzakta durma sevdiğim, bi’ avuç toprak serp üstüme.
bir gül at, düşsün kalbim üstüne.

azrail gölgesi düştü yatağıma,
nefesi tam,
nefesi tam kalbimde,
o, o, tırpanı da yanında,
ölüme yattım bu gece durgunca.
azrailin gölgesi düştü yatağıma.

———-

şiiri not defterimin arasında buldum. araştırdım fakat yazarını bulamadım. bir bilen mesaj atarsa editlerim tabii ki.