ömrün boşa gittiğini anlamaya başlamak

en son ne zaman gerçekten içten güldün?
ne zaman gerçek bir dost sohbeti kurdun?
ne zaman vapura rahat bir kafayla bindin?

tamam ya ne zamandı birini tutkuyla öpme isteğin?
ne zaman bir duyguyu gerçekten hissettin...
ne zamandı istediğin saatte yatıp istediğin saatte kalktığın dönemler?

hesapsız , plansız ne zaman yaşadın en son?
özgün olabildin mi geride kalan yıl?

sana ait miydi nefesin?

herşey elbette aynı anda değil ama kendi hayatımızı geri almak için nedir bizi böylesine korkutan. gözle görülmeyen bir canavar sanki her günümüzü avuçlarında sıkı sıkı tutuyor bize ait olanı alamıyoruz ondan.

evden kaçıp iki gece soğukta yattıktan sonra pişman olup eve dönen bir ergen cesareti mi lazım?

bir sevdaya kapılıp tüm ömrünü ona yakıp gidenlere ,
bir davaya adanıp tüm ömrünü yaşayıp gidenlere nasılsa imreniyor insan.

kesinlikle boşa gidiyor. fakat esas anlaşılması gereken şu: ne yaparsan yap boşa gidiyor. yani ne yapsan hah şimdi ömrüm boşa gitmiyor dersin?

cevap: hiçbir şey.

bir şeylerin boş olmadığı düşüncesi götten uydurma bir şey. zira insanlar bir şeylere kendilerince tamamen subjektif anlamlar yükleyip bak bu çok anlam yüklü falan demeyi severler.

ömür boşa gitmesi için tasarlanmış bir yapı. o yüzden bunu mesele etmeye gerek yok. (dedi ve bunu mesele edinip sabaha değin uyumadı)

ömür bu öyle de geçiyor böyle de önemli olan çok fazla pişmanlık biriktirmemek ve maalesef hepimiz bolca biriktirdik. önemli olan bundan sonra geçmişteki hatalara bakıp hayıflanmak yerine onlardan ders alıp geleceğe daha sağlam adımlarla ilerlemek ve daha az pişmanlık biriktirmek.