online toplantıya çocuğu ile katılan insan

çocuğu ise ya babadır ya da anne.

tek göz oda da oturmamalarından çok bir başka oda da çocuğa bakabilecek bir yetişkinin olup olmadığı önem arzeden konudur.

evde kimse yoksa napsın beşiğe mi bağlasın çocuğu?

olabilir ya , görmezden gelmek lazım.
" hadi bebe belik katılalım şu toplantıya" diyecek hali yok ya. mecbur olmasa getirmezdi evladını değil mi

bugün olan olay:
online toplantıya katılıyorum. kapıyı tırmalayan oğlum içeri girdi. ekrana bakıp "baba bi geeelll" (4 yaşa çeyrek var). oğlum dur, oğlum yapma, sonra geleyim...
tüm bunlara karşın anlaşılır durumdur. her ne kadar zor durumda da bıraksa çocuktur kendisi. ev tek gözden hayli büyük. ama burada konu evin büyüklüğü değil babaya, anneye olan ihtiyaç. aynı evin içinde olmadan anlaşılabilir durum değildir. hele çocuk canlısının işletim sistemini bilmeyenler için oldukça anlaşılmaz durumdur.

mecbur kalmasindan oturu toplantiya bu sekilde katilmis insandir. hic bir evebeyn cocugunun sesiyle baska birinin rahatsiz olmasini istemez. lakin ozellikle pandemiden oturu hem evebeynlerin, hem de cocuklarin eve kapanmasiyla bu sekildeki durumlarla karsilasmak oldukca olasi. bence idare edilebilecek bir husus. hem fena mi, bir cocuk yuzu gormek, cocuk sesi duymak toplantinin o sıkıci, gergin havasini yumusatir.

(bkz: hanım hanım bunlar benim yavrularım)
(bkz: buz devri sid)

pandemiden dolayı çocuk baķımı için kimse eve gelemiyordur,çocuk normalde yuvaya vs gidiyordur ama yine pandemi işte. normal olmayan günler yaşıyoruz ve gerçekten şu durumda buna takılmak çok abes. ne zaman çocuk sesine tahammül edemez hale geldik. biride site hayatını sevmiyorum çocuklar ses çıkarıyor vs diyordu ne yapsın bu çocuklar. evde kalanlara yeni nesil hep teknoloji esiri dışarda oynayana ses çıkarıyor bizim gibi yetişkinlerle çocukların işi cidden zor.