memur çocuğu ile esnaf çocuğu kıyası

memur çocuğu devletten korkar. trafik cezası, mtv vb. zamanında ödemeye çalışır. esnaf çocuğu vergi borcu, sgk borcu vb. umursamaz, nasıl olsa af çıkacağını bilir.

memur çocuğu bankada, fatura, hastane vb. kuyrukta sırya girip sıranın kendisine gelmesini bekler. esnaf çocuğu sıra beklemeye dayanamaz ya tanıdığının tanıdığıyla ya da o an ortama uygun bir gerekçeyle sıranın önüne geçip işini hemen halleder.

memur çocuğu sosyal ortamlarda iletişim kurmakta zorlanır. esnaf çocuğu bitirimdir, hemen ortama girip herkesle samimi olur. daha sonra işe yarayacakları listesine alır ve işi düştüğünde onlara başvurur.

memur çocuğunun bir üslup standardı vardır; genel müdüre de çaycıya da siz diye hitap eder. esnaf çocuğu nabza göre şerbet verir; genel müdüre müdürüm, çaycıya abim der ve en çok o sevilir.

memur çocuğu 'aman ağzımın tadı kaçmasın ali rıza bey' der. esnaf çocuğu 'ali rıza beyin ağzını yirim sna bir şey olmasın' der.

memur çocuğu memur olmayı hayal eder. esnaf çocuğu babasından daha zengin olmayı hayal eder.

memur çocuğu korkaktır; düzenini bozabilecek alışılagelmiş şeylerin dışındakilere şüphe ve korkuyla yaklaşır. esnaf çocuğu kendi düzenini sağlamak için alışılagelmişin dışına çıkabilecek her şeye nemalanabileceği şekilde dahil olur; korkuyu yaratır, korkunun kendisidir.

memur çocuğunun emekli memur gibi tiplendiği tanım.
bu tarz genellemeler bana pasif agresif bir tutumun belirtisi gibi geliyor. devletten korkmak ile suç refleksi arasındaki farkın altını çizelim

yani esnaf?

sabancı da esnaf bizim mahalledeki büfe de.

babam geldi aklıma zamanında orman genel müdürlüğünde memurmuş. memur maaşları düşük olduğu için bmc kamyon alıp şoförlük yapmaya başlamış. onun anlattığına göre aylık kazandığını 2, 3 günde kazanmaya başlamış. daha sonra kaza ve aksilikler yaşayınca pişman olmuş bıraktığı için. onun için çocuklarını yani bizleri okumak için çok zorladı. canım babam...

eskiden çok büyük fark olup şimdilerde fark kapanmıştır.

benim babam memurdu, çocuklarımın babası esnaf.
benim babam sene boyu ne kazanacağını bildiğinden harcamalarını planlardı.
tatile ne zaman çıkacağımız önceden belliydi.
beklenmedik harcamalar için kenarda yedek akçemiz olması şarttı.
lüks değil ama konforlu bir hayat düzenimiz vardı.
benim çocukların ne zaman tatile çıkacağı asla belli olmaz. genelde bir, en fazla iki gün önce plan yapabiliriz.
ne kazanacağımızı bilemeyiz çoğu zaman. bazı aylar düşündüğümüzden çok daha az kazanma ihtimalimiz vardır.
kenarda yedek akçe bulundurmak çok zordur çünkü her an ona ihtiyaç duyma ihtimalimiz vardır.
her istediklerini almaya çalışırız ama planlama olmaksızın. ne zaman denk gelirse.

hangisi iyi siz karar verin.

esnaf çocukları genellikle zorba oluyor, evet.

ileride ticaret yapacaksa memur çocuğu hayata iki sıfır mağlup başlar.

aralarında mutlaka fark olur. gittikleri yerde insanlara davranışları bile farklı oluyor.

burada esnaf diye bahsedilen orevladı muhtemelen galerici veya müteahhit diye geçinen mafyalardır.

memur çocuğu genellikle enflasyona yenilir, esnaf çocuğu ise maliyetleri yansıtabildikleri için enflasyona yenilmez.

memur çocuğu kriterlerinin hepsini taşıyorum. bu özelliklere genelde ben de rastladım. hatta benimle tanışanlar hemen sen öğretmen çocuğu musun derler*. yine de bu kadar garantici olmadan risk alabilen bir insan olmak isterdim, memur çocuğu olarak kendim de memur olmak üzereyim zaten.*

memur çocuğunun boynu hep büküktür be.

yazının sonunda şey bekledim, "esnaf çocuğu bulursanız kaçırmayın"


ben memur çocuğunu sevdim ya, en azından nerede ne konuşacağını biliyor ve bir tık kibar bir insan.
arkadaş olurum onunla ben, sıkıntı yok.

yorumları okudukça esnaflığın yaşam standartının memurluktan cok daha iyi olduğunu görüyorum. ulen madem öyle niye bizi oku memur ol diye büyüttüler!!!

esnaf çocuğu altında sıfır motosikletle "kyk bursu" alır. memur çocuğu babasının geliri, koyulan sınırdan on lira fazla diye küfrederek, okula yürüyerek gider.

ne çocuğu olursan ol da o....çocuğu olma.

(bkz: pısırık vs yırtıcı)

memur kentinde yaşamış memur çocuğuyum. çocukluktan itibaren kodlanan başarı tanımı, ne kadar durumun farkında olsan da peşini bırakmıyor. genetik kod gibi hücrelerine siniyor.

bundan 4 yıl önce, yaşadığım ülkede büyük bir açık farkettim ve bir servis fikri aklıma geldi. iş planını, fizibilitesini çıkardım. gerekli sermayeyi de bulabilecek durumdaydım. yemedi. maaşlı işim vardı, riske atmadım. dört yıl içinde bu şirketlerden 3 tanesi sıfırdan girdi, piyasaya hakim oldu, dışarıya iş satıyor.

başka bir abi inşaatlarda banyo malzemeleri takıyordu. hani daire teslim edilirken konan tuvalet kağıdı tutacağı, banyo aynası, duş hortumu falan. eleman çinli, zamanla bunları çinden daha ucuza getireceğini farkediyor, çalıştığı inşaatlara en ucuz malzemeden getirerek takmaya başlıyor. şu anda şehirdeki apartman inşaatlarının yarısı bunda. dünya adam çalıştırıyor altında. önümüzdeki iki senesi komple doluymuş, ev ziyaretinde anlattı. kaç milyon dolarlık evdi bilmiyorum.

memur çocuğuna "maaşlı işe gir, işini düzgün yap, amirinle iyi geçin, terfi al" öğretiliyor. esnaf çocuğu dondurma arabasında çalışsa "ben nasıl zam alırım" değil, "ben bu arabayı nasıl alırım" diye düşünmeye başlıyor. bu da gerçek öykü. tırları var şu anda o dondurmacının.