osmanlı döneminde orta anadolu'da eşkıyalık

eski sipahiler, asker kaçakları, bazı firari leventler, bazı medreseyi bırakan eski medrese talebeleri ve işsiz güçsüz kaybedecek birşeyi olmayan ayak takımının katılımıyla oluşan eşkiya gruplarının oluşturduğu anadolu da halkı huzursuz eden harekettir.
atlı ve yaya olarak sayıları 30 dan 800 e kadar değişen sayılarda eşkiyalar olduğu söylenir.
karşı koyabilecek gücü olan kasabalardan ziuade ücra köyleri gece yarısı yada sabaha karşı gibi hazırlıksız oldukları saatlerde basarlardı.
köylülerin harman kaldırdıkları zamanlarda köy basıp mahsüle ortak olur, yanlarında arpa buğday, sap saman at koyun, inek, para , bal, yağ, pekmez ne bulurlarsa kağnılara yükler alır götürürler , bazan kadınlara kızlara kötülük te yaparlardı. hatta kaçırdıkları kadınları başka memleketlerde sattıkları da duyulmuş yaşanmış şeylerdendi.
bunların belli bir meskeni olmayıp yinede kendilerini emniyette hissettikleri , yağmaladıkları şeyleri saklayıp depo ve sığınak olarak kullandıkları bir yada iki belli yerleri olurdu.
bunlar bir yerde uzun kalmayıp, orada burada saklana gizlene uzun süre ele geçmemeyi başarırlardı.
ancak sıklıkla bu dağları bilen çobanlardan yada bunların zülmünden bıkmış köylülerden alınan gizli ihbar ile bunlar sığındıkları mağara, dağ, terkedilmiş köy yada eski kale yıkıntılarında çok sayıda askerin katılımıyla kaçış yolları önceden kesilip kıstırılarak ele geçirilir veya yok edilirlerdi.