otobüste eşya unutmak

özellikle boş olduğu ve yayıla yayıla oturan zamanlarda insanın başına geliyor. bir keresinde kablosuz kulaklıkların kutusunu bıraktığımı ofise gelince anladım. tabi kutu gitti kulaklıklar boşa çıktı aynı kulaklıktan bir tane daha alıp 2 çift kulaklığım olmuştu.

yaşadığım şehrin dışında üniversite okudum, sık sık otobüs yolculuğu yapıyordum bu yüzden.

bir seferinde sabah en erken otobüsle döneyim, ilk derse yetişirim dedim, ama nasıl uykuluyum. bir şeyler yemeye çalışıyorum, otobüste olsa olsa beş on kişi ya varız ya yokuz. her neyse, vardık şehre, indim otobüsten, terminalin diğer ucundaki şehir içi servislerden birine bindim merkeze gitmek için ama halen kendime gelebilmiş değilim. baktım hiçbir servis de hareket etmiyor. geç kalır mıyım diye düşünerek dışarıyı izliyorum.

bir adam servisleri dolaşıp bir cep telefonunun sahibini arıyor. derken bizim servise geldi, telefonu gösterdi herkese. baktım benim telefonuma çok benziyor, bir hışım çantayı yokladım, aman ya rabbi telefonum yok. benim o dedim böyle kekeleyerek, herkes bana döndü. o zaman sosyal fobi gırla elbette, kıpkırmızıyım ama malım da kıymetli, kalkıp hemen en öne ilerledim. elimi telefona uzattım, şoför çekti elimden, önce parolayı gir dedi. girdim, açıldı tabi ekran, verdi telefonu.

ama nasıl sayıyor. yeni nesil şöyle böyle, babaları çalışıp kazanıyor bunların umrunda değil, bunlar hep böyle. benim çöpüm bile kıymetli halbuki, ne anlatıyosun be abla gözünü seveyim be abi, daha kaybettiğimi anladığım vakit bulmuşum, senin saydıklarını mı takarım ben modundayım.

velhasıl daha öyle erken saatte binmedim bir şeye.
canım telefonum.
aman aman.