otogar

ayrılığın ve kavuşmaların başkentidir otogarlar. biten ve başlayan hasretlerin en gürültülü ve en suskun durağı.
birbirinden farklı binlerce insan vardır otogarlarda. aslında hemen hemen birbirinin aynıdır sevinçleri ve hüzünleri bütün bu insanların.
işte bir kaç insan fotoğrafı, otogarın kederli gecelerinden birinde;
bir sonbahar akşamı antalya otogarı
saat 22:.45
derin bir uğultu geniş ve yüksek tavanlı bekleme salonunda, camın kenarında ağlamaklı bir kadının yüzünde ya gitmenin ya da geride kalacak olmanın hüznü. hangisi daha zordur bilinmez ama kalanlarda sürgündürler en az gidenler kadar bazı yolculuklarda.
mavi gözlü küçük bir çocuk huysuzlanıyor durmadan, annesinin “bak seni burada bırakırım susmazsan eğer” diyerek korkutmalarına rağmen.
uzaktan bakıldığında kendi kendine konuşuyormuş gibi görünen adamın dudaklarından eski bir türkü yayılıyor geceye.
-kütahya’nın pınarları akışır. yer yer sözlerini unutuyor olacak ki türkünün sadece melodisini mırıldanıyor ve insanlar yaklaştıkça yanına, utancından alçaltıyor çatlayan sesini.
ve şair üzerinde dişlerinin izi olan kalemiyle yazıyor buğulu gözlüklerinin ardından herkesin sadece bakmakla yetindiği o yerde bütün gördüklerini siyah kaplı defterine.
antalya otogarı saat 23:00
işaret verildi ve aynı anda birbiriyle yarışırcasına fırladı otobüsler peronlarından. dağılıyor yavaş yavaş geriye kalanlarda.
saat 23:10
şimdi yalnızca şair kalmıştır geriye az önceki insan yığınından. kendi bile bulamazken cevabını neden orada olduğunun, bekliyor bir sonraki veda saatini. siliyor gözlüğünün kirlenen camını. aklına bir düşünce takılıyor gitmek ve kalmak üzerine: (en büyük belası olmuştur zaten durduk yere aklına gelen bu düşünceleri.)
-hemen hemen her yerde bizi sınıflara ayırabilen hayat burada da bir şekilde ayırıyor bizleri gidenler ve kalanlar olarak. ama tek farkla, çünkü hepimiz sürgünüz bu yolculukta. zira görmektir şairin işi başkasının sadece baktığını.
yeni bir gün başlıyor işte ayrılığın ve kavuşmanın başkentinde. ve şair ayrılığa dair bir şiir daha yazmanın mutluluğu ve yorgunluğuyla yavaş adımlarla evinin yolunu tutuyor...