otogar vedalaşmaları

biraz önce yaşadığım hadisedir bir haftalık kafa izni verdikten sonra tekrar üniversiteye geri dönmek için yollara düştük. aile ile olan sarılmalar ve vedalar hep içimi burkmuştur. belki onların yanında sadece gözlerim dolar ama otobüse bindikten ve hareket ettikten sonra bazen birkaç damla yaş süzülür yanaklarımdan engel olamam. zaten çok güzel demişti cahit zarifoğlu...

daha iç karartıcı hüzünlü bi ortam olamaz ya etkisi de saatlerce sürüyor yol bitmiyor hissi geçmiyor ne lanet bir şeydir ya.

otobüsün camından el salladıktan sonra ağlamaktır.

veda olarak görmüyorum. asıl vedalaşma mezarlıkta toprağa verilirken yapılandır. bir daha görmemek üzere... çok mu ağır oldu ya?

tren garında uğurlamanın hüzün katsayısı buraya kıyasla daha fazladır. hele ki limandan gemi ile uğurlamak adeta yas tutturur.

vedalaşma da en sevilen kişinin en sona bırakılması gibi üzer. kim giderse geri de bıraktıklarına üzülür, geri de kalanlar ise gidene üzülür. son kez otobüse binmeden tekrar sarılmak öpmek istersin kalanları.

koltuğa oturduktan sonra düşen gözyaşları eşliğinde kapanır kapılar. otobüs hareket etmeden son kez bakar el sallarsın geri de bıraktıklarına. otobüs hareket eder, gözden kaybolur geride bıraktıkların.

sonra dışarıyı izlemek için kafanı çevirir gözyaşlarını siler ve takarsın kulaklığı. hopp karışık yerli & yabancı açarsın pop şarkıları. "oh be! kurtuldum dersin". getir be muavinci ordan bi kahve keyfimize bakalım dersin.

otobüsün hareket etmesiyle geride bıraktığın anan baban ise " hanım bi boğazdan kurtulduk hadi eve gidek de çayımızı yudumlayak" der.

hep de hüzünlü geçmez otogar vedalaşmaları. yerini sevince bırakır, özgürlüğe bırakır, gideceğin yere bırakır.

hep geride kalan, arkadan el sallayan taraf ben oldum ama bu seferki veda daha fazla burktu içimi. yeni bulduğum dostlarımdan birini yolcu ettim. o üç ay sonra geri dönecek, kaldığı yerden okuluna devam edecek ama üç ay sonra ben burada olmayacağım. bir daha ne zaman görüşürüz allah bilir...

otogar vedalaşmaları hüzünlüdür, otogar başlı başına bir hüzün barındırır, kimi zaman ayrılmanın kimi zaman da kavuşmanın hüznü.

ister sabah olsun ister yaz, otogarlar her zaman soğuk ve karanlıktır.

onca otobüs, onca yabancı insan arasında, o kadar yalnız hissedersin ki, yalnız kalmanın, huzursuz olmanın soğukluğu sırtından gitmez.

bir sevdiğim insanın büyük kardeşi yurt dışına gidiyor, yola koyulmanın ilk ayağı otobüs seyahati, vedalaşıyoruz gidiyor artık ablam, belli etmiyorum ama çok üzülüyorum diye fotoğraf attı.

o kadar derinden hissettim ki o otogardaki hüznü. orada olsam ağlardım kesin.

allah herkesin yolunu açık etsin. vedalar doğru değil...