otuz yaşından sonra fark edilenler

gençlikteki siyah perde aralanıyor ve perdenin arkasında kendini sözde devlet zanneden aslında biz bikiyoduk diyen gülüşmeler, kanımca bu hissedilmeden evlilik yapılması hep başkalarının ağızı ile olacaktır, hüsran olacaktır.

insanın duygu diye bir şeye sahip olmadığı hormon diye bir gerçek ile yaşadığı. birde geçmeyen gün yok kötüsü de iyiside geçiyor bakıyorum yirmilerime dertlerime atlayım bugünüme nazaran...

ulan hala taş gibiyim hissi.
hep çökeceğiz, piiii yaşlıııı diyecekler gibi düşünüyordum çünkü biz çocukken 30lar yaşlıydı.
şimdi bir bakıyorum, üf. 30lar taş hep.
canım 30lar ve üzeri.
ama bir yere kadar üzeri tabi.
60 yaşında taş olmak zor, olan var saygım da var ama zor.

otuz yaşını geçtiğin.

artık genç olmadığın gerçeği. yavaş yavaş sona yaklaşırken bedeninin ve ruhunun çeşitli noktalarda error vermesiyle hayatının daha da zorlaştığı ve de zorlaşacağı. hakkını yiyemem şans hep benden yana olmuştu 30 dan önceki yaşamımda. hayalini kurduğum ve çok istediğim birçok şeyi gerçekleştirdim. öyle ahım şahım sorunlarla mücadele etmek zorunda kalmadım. ama son 2 yıldır sanki gerçek hayat aslında bu dedi biri. zorluklar ve problemlerle dolu, kendime eziyet ederek katmerlediğim sıkıntıların içinde buldum kendimi.
pesimist bir insanım huyum kurusun. hiçbir zaman pollyanna olamadım. her zaman her şeyi en kötü tarafından gördüm ve öyle değerlendirdim. iyiye hiç şans vermedim. öyle zorluyorum ki kendimi pozitif düşünmeye anlatamam. büyük mesai harcıyorum buna, gecemi gündümüzü buna ayırıyorum. ama olmuyor. sanırım kendimi olduğum şekliyle kabul etmeli ve hayatı hep puslu ve kasvetli yaşamaya devam etmeliyim. başka insanlara ve olaylara karşı olan olumlu tutumum kendime gelince tam tersi oluyor. sanki kendime iyi olan hiçbir şeyi layık görmüyorum. çok üzücü. bana benden daha fazla kötülük yapabilecek kimse yok.

(bkz: sevmeden sevişmek)

kimse senin ekmeğini, aşını vermiyor. bu nedenle içinden geleni yapmakta veya söylemekte çekinme.

hayat bir an'dır, an'ı da yaşamaktır.

herşeyi yiyemediğini, yediğin şeylerin seni rahatsız ettiğini, azıcık ağır taşıdığında belinin ağrımasını, erken uykunun geldiğini fark etmek.

hayatta herşey istediğin gibi gerçekleşmeyebilir, kabullenmeyi öğrendim.

bir de beraber yürüdüğümüzü zannettiğimiz insanlar sadece gidecekleri yere kadar bize eşlik ediyor.

izlenimlerim böyle.

kafa aynı kafaysa pek bir şey fark etmeyendir.

o yaşları geçeli de, fark edeli de çok oldu.