öz güveni tavan yapmış tipler

kesinlikle otobüs şoförleridir. bir çeşit tanrı zannederler kendilerini.

özgüven sağlıklıdır ve kontrole tabiidir (bkz: otokontrol). pişkinlik özgüven değildir mesela. kendini "sorgulanamaz otorite" görmek de özgüven değil olsa olsa pişmemişlik, hamlık, çiğlik, ağızda acı tat bırakan bir yemek, yüzde ekşi bir tebessüm; düşüncede ise "evlerden ırak" cümlelerini yankılattıran bir durumdur.

iş hayatında varlıkları çekilmez olan tiplerdir.
efenim bu arkadaşlar sözde her işi en iyi bilirler, tüm departmanların işini en iyi bunlar yaparlar, hep bey/hanım diye hitap edilmek isterler. ama iş gerçeğe dönünce birileri sürekli bunların arkasını toplayıp hatalarını düzeltir.

her sınıfta vardır bunlardan.

her halta karışırlar. her şey kendilerinin istediği gibi olsun diye beklerler. insanların düşüncelerinin dışavurumunu üstlenen şahıstır. ne zaman bir görev verilecek olsa ben ben ben diye atlar.

nefret ettiğim tiplerdir ayrıca. felsefeyle uğraşmak o kadar önemli ki, burnu kaf dağında olanlar anlamaz. kendini bir "görse" bir daha aynı tavıra giremez.

tasarımcı tayfası. pek mızmız pek narinler. ruhları hemen kırılıveriyor. şiirsel ve steriller. yersen tabii. ay bi de bunların; "sanatçı bunalımı" tripleri var ki deliriyorum. "daha iyi üretmek, daha iyi yaratmak için deneysel takılıyorum örneğin bu tasarımımı amuda kalkarak çizdim" vs. kardeş yaradmaq sadece allaha mahsustur sus kesmiyim kıravatını düzgün konuş ha bilader.

kardeşlerim dikkat ettiyseniz bu geyin içinde de erkekliğe dair kırıntılar var. "bilader" falan diyorum. çakı taşıyorum. façalıyım. fiyakalıyım. saçlarımı jöleliyor ve polo tişörtümün yakalarını dikiyorum.

gerildim.