özlenen kişiyle yeniden görüşüldüğünde değiştiğini anlamak

acı bir durum.

düşünün,onunla birlikte güzel anılar geçiriyor,mahallede cirit atıyor,kavga edildikten sonra ayrılamıyor,bahçede sonsuza kadar sevdiğiniz oyunlar hakkında konuşabiliyorsunuz. ne güzel değil mi,her şey yerli yerinde. ve sonra bir gün uyanıyorsunuz ve kuzeninizin ıraklarda bir yere taşındığını anlıyorsunuz.ne kadar üzücü bir durum değil mi? bomboş odalar, yalnız kalan televizyon prizleri ve kenarlarında mutlu günlerden kalan çekirdek pislikleri...her şey özlem beslemek için yapılmış gibi adeta.

o günden beri onunla görüşemiyorsunuz,mutlu olsanız bile kalbinizin kenarında hep bir özlem biriktiriyorsunuz. ve o gün geliyor. sonunda onunla görüşbileceksiniz. ve buluşuyorsunuz. karşınıza tabiri caiz ise bir hayal kırıklığı geliyor. o ve eski hali arasındaki ilişkide bir kırıntı bile bulamıyorsunuz. siyaset, yalnızlık, depresyon sarmış tamamen onu. ve artık oyunla alakası bile yok. konu açamıyor, sohbet bile edemiyorsunuz. aşırı hayal kırıklığına uğruyorsunuz. ne kadar acı,değil mi? büyümek mi bizi değiştirdi, yoksa bulunduğumuz ortam mı diye kafanızda deli sorularla evlerinden ayrılıyor ve arabayla oradan uzaklaşıyorsunuz. ve onun artık eski günlerde kaldığını ve kişiliğinde zerre miktar mutluluk bulunmadığını anlıyorsunuz. ve o günleri de kenara atarak hayata devam ediyorsunuz. içinizdeki ona beslediğiniz özlemin kırıldıktan sonra bıraktığı garip hisle tabi.

kötüdür ama kabullenilmesi gerekendir. siz onun aklınızdaki halini özlüyorsunuz çünkü. muhtemelen o da aynı şeyleri sizin için düşünüyordur. hayat bu, büyürüz, yaşarız, değişiriz. yapacak pek bir şey yok. önemli olan değiştiğimiz hallerimizle aynı enerjiyi yakalayabiliyor olmak bence.