değiştiğini hissetmek

eskisi gibi olamamak çok ağır. ne eskisi kadar safsın ne de masum. sana içtenlikle yaklaşılsa bile o samimiyete inancın yok. inanmak istiyorsun fakat içinden gelmiyor. ne kendinin ne de başkasının sevilmeyi hak ettiğini düşünüyorsun, sevemiyorsun kimseyi.. kendini sevgiden, aşktan, yoksunlaştırıyorsun sonra. hiç mutlu bir anın olmamasına rağmen eski haline dönmek için canını bile verebileceğini düşünüyorsun. çaresizce ölüm döşeğinde ölmeyi bekler gibi bir halin var. çabalamak istiyorsun, olmuyor..

yaş ilerlemesiyle birlikte kaçınılmazdır. aile evinde güvenli ve masum olan hayat, iş hayatında, çıkar ilişkilerinde yerini “babana bile güvenmeyeceksin” muhabbetine getirecektir. ilerleyen zaman, insanları daha iyi tanımana ve tecrübelerinin artmasına neden olacaktır. bu tecrübeler ister istemez kişide değişimlere yol açacaktır.

pandemi sürecinde hissettiğim en yoğun duygudur. değişen ne, gerçekten değiştim mi bilmiyorum. ama bir kaç ay öncesine göre daha farklıymışım gibi hissediyorum. sanki bambaşka biriyim.

bazen yaşantılar yontar insanı bazen de farkında olmadan başka birine dönüşür insan. kafka'nın böceği gibi.

her geçen gün yeni şeyler yaşamaya, görmeye ve tecrübe etmeye devam ediyoruz dostlar. okudugumuz kitaplar, başımızdan geçen olaylar, çevremizdeki insanlar hatta dinledigimiz şarkılar bile bize bir şeyler katmaya devam ediyor. bu durumda ise değişmek kaçınılmazdır önemli olan nasıl değiştiğindir.

sevgili nova norda’nın şarkısından kesitlerle tanımlamak isterim;

“"sen kimsin?" dedi
"bilmem" dedim
her gün değişiyorum”
...
“geldim gidicem hep de değişicem
şu kısacık hayatı kana kana (kana kana)
rüzgar olup esicem, gökte süzülücem
"kimsin sen?" deseler
ben sadece sadece (sadece)
"varım" dicem (sadece)”
.
velhasıl arkadaşlar geldik ve gideceğiz, değişeceğiz; yeri gelicek rüzgar olup eseceğiz, yeri gelecek sadece gökte süzüleceğiz...

ergenlik döneminde yaşanandır. aynaya bakıp aniden korkarsın bu kim diye. ama aynadaki sensindir.

değiştiğini hissetmek çok güzel. tehlikeli olan değiştiğini senin değil de başkalarının hissetmesidir.

hayatta değişmeyen tek şey değişimdir demişler. fiziksel ve ruhsal anlamda değişiyoruz gelişiyoruz. yaşadığımız olaylar bize tecrübe olarak geri dönüyor. bi olay yaşıyorum yada başıma birşey geliyor verdiğim tepkilerden değiştiğimi hissediyorum. bence insanları değiştiren şeyler.
-yaşadığı hayat
-insanlar
-para

geçen zaman ile birlikte; yaşanan olaylar, iş hayatı, insanlar vs gibi etkenlerle "güncelleme" almak gibi olan eylem.

fakat ne zaman ki o güncelleme; ios 10'dan 11'e veya windows 10'dan 11'e yükselir, işte o zaman insan gerçekten değiştiğini hisseder.

artık yeni bir platforma/faza geçilmiştir. her zaman gülünen espri anlamsız, hep duygulanılan şarkı etkisiz; hatta içilen içkiden tut, kullanılan kelimelere kadar bir çok şeyin yetersiz olduğu hissiyatı ortaya çıkar.

bunun adı değişimdir, yaş almaktır, olgunlaşmaktır.

kimisi zamanla, kimisi ise malesef zorla öğrenir.

değiştim. belki iyi belki kötü.
neyse umursamıyorum.

sanırım insanların dönemleri var.
o dönemler geçildiğinde, o duraklara uğrandığında fark etmeden değişiyorsun.

yaşadıklarının hiç mi etkisi yok? galiba var.
hayatına giren ve çıkan veya durmaya devam eden her insan sana bir şeyler öğretiyor.

iyi kötü herkes bir şeyler katıyor insana. bunu zamanla daha iyi anlıyorsun. değişiyorsun değişirken anlamıyor ama zamanla 'bana ne oldu böyle?' yahu diyorsun.

önce kabullenmiyor sonra kabullenmemenin yararının olmadığını anlıyorsun. ve en çok o zaman değişiyorsun.

ben hala direnenlerdenim. değişimi akışına bırakmayı öğrenemedim. hep ayak sürüyorum. hee eskisi eski tadı veriyor mu? yoo, ama ben inatla yine de değişmemek için uğraşıyorum.

hoş çok yollar katettim. nerelerden buralara geldim bir bilseniz. değişimin içinden geçip beş tur attım.

değişmek güzeldir aslında bunu fark etmek kabul etmek daha da güzel.

bu duyguyu daha sakin yaşamayı bilene ne mutlu. ben bu durumla savaş halindeyim. kazanan mı? hep o oluyor. iyi ki de o oluyor.

insanın yaş aldıkça kendisine şaşırmasıdır.

bir yaş, üç yaş, on yaş farketmez. geçen her saniyede insan değişiyor ve bunu zaman geçtikçe fark ediyor . son bir yıldır mütemadiyen kendimi kendime şaşırırken buluyorum. basit şeyler aslında ama sanırım esas ilginç olan bu kadar basit şeylerin değişebilmesi. insan değişimi fark etmek için hep çok büyük şeyler olması gerektiğine inanıyor herhalde.

böyle şeyleri fark ettiğimde şaşırıyorum ve galiba yaşlanmak bu diyorum. mesela erciyes’te tişörtle dolaşan ben son bir yılda bir üşüyorum bir üşüyorum hayret yani. bir gün nenem gibi, yelek giyeyim de sırtımı tutsun derken yakaladım kendimi.
ya da gürültüyü kafam kaldırmıyor artık. sokakta ciyaklayan çocuklara camdan çıkıp çemkiresim geliyor sonra diyorum yahu ne yapıyorsun sen.
boyun/sırt ağrısı ve nazlı mide sendromuna hiç girmiyorum bile.

en tuhafı da ruhsal değişimlerim. kendi içimde yeniden doğuyormuşum gibi. doğan kişiyi anlamakta zorlanıyorum. zor bir insan o aslında, daha korkak, daha sinirli, sınırları daha keskin ve sanırım benden pek hoşlanmıyor.

ufak değişimler olabilir ama ben köklü bir değişim olmasını istemezdim. içimizde bize özel olan ve bizi diğer herkesten ayıran bir şey var ya küçücük bir ışık gibi hani o ışığın kaybolmasını veya renginin değişmesini kendim için asla istemem.

eski hırslı, tutkulu, tuttuğunu koparan yanım hâlâ devam etse de bi durgunluk var üstümde. değişmek insanın isteğiyle olsa da bazen şartlar da buna katkı sağlayabiliyor. ben o eski ben değilim tadım tuzum kalmadı sözlük.

değişmek isteyen için hoş, istemeyen için rahatsız edici durum. değişim fark edildikçe, ne olduğunu ve ne olmadığını daha keskin bir şekilde hisseden insan, belki seçimlerini de buna göre yapacaktır.

üniversiteden mezun olduktan sonra hayatım kaydı. yeni işler, yeni arkadaşlar falan umuduyla kendini bir yere attın ve mobbing cart curt derken gözlerimde ışık kalmamış. ciddi söylüyorum. sonra çıktım psikolojik olarak rahatladım falan ama hep bir olumsuzluk. tam iyiye giden gelişmeler oluyor onlar da geçici. sağlık problemlerinden tut duygusal çöküşler ve insanın ifadesine yansıyan o hüzün. herkes göremez belki ama o eski neşemi kaybettiğimi görüyorum. umarım beterin beteri yoktur.

teoman gibi kafe insanı olma yolunda ilerliyorum. kendime bir yer belirledim ayaklarım sürekli oraya gidiyor. alıyorum kahvemi hiç değişmez hep aynısından. eskiden biri olsun dışarı çıkayım derdim şimdi kendimle baş başa olmak ayrı bir tat veriyor. çok uzun süre bu kafe de durabilirim eskiden sıkılırdım duramazdım. ilber ortaylı ile teoman'ın röportajlarını dinliyorum. sıkılırdım hep böyle şeylerden birini sürekli dinleyemezdim, takip etmezdim. zamanımı hep doldurmak istiyorum spor yapmaktan hoşlanmam mesela zorla spor yapıyorum. geçen gün galiba yapabiliyorum dedim ki çok önyargılıydım. yine de çok zevk almıyorum ama istirarlı olmam için bir aracı oldu. uzun zamandır kaçtığım bir eğitime gittim, hemen yazıldım. hep kuruntu yaparım ya hakkından gelemezsem diye şimdi kafa göz dalmak istedim sonucu ne olursa olsun bunu deneyimlemeyi tercih ettim. öyle bir yere geldim ki değişim kovalıyorum ben ki, düzenim bozulmasın, ağzımın tadı kötü olsa bile kaçmasın, değiştirmeden devam etmenin yollarını yana yakıla kovalayan, yine uğraşmayayım, mücadele etmeyeyim artık derdinde olan biriydim. bazen yorgun hissetsemde halen mücadele etmem gerektiğini, zorlamam gerektiğini anlamaya başladım. bunun sebepleri var tabii ki, sınırları, duvarları olan biriyim ve kayalarımı parçalayıp kendi kişiliğime ulaşmakta bile bu kadar zorluk çekerken insanların beni anlamasını bekleyemezdim. yine değişmedim tabii kaya olmaktan belki başka bir aşamaya evrildim diyebilirim. halen çok zorlanıyorum daha önce kendi dünyamdaydım sadece kendimle savaş veriyordum şimdi gerçeklerle yüzleşip onlarla mücadele edip kendimi yontmaya çalışıyorum. minik adımlarım işe yarar umarım..

ben hiç değişmiyorum. hayatım tekdüze. alıştım ancak sıkıcı yahu.
insan arada değişiklik istiyor.