muhabbeti özlenen kişiyle artık muhabbet etmemek

boşluğa düşürür, uzay boşluğu.

her gün muhabbet edilen birinin bir gün ansızın hayatınızdan gitmesi, her şeyin bıçak gibi kesilmesi, kolay bir iş değildir bana kalırsa.

t/ muhabbet konulu başlık.

benim ukdem.

benim de çok üzüldüğüm bir konu. beraber güldüğün, yemek yediğin, arkadaşlık ettiğin bir insanla araya mesafeler girince selam bile vermeye çekiniyorsun, neden böyle oluyor?

hayatın işleyişi böyle maalesef. aslında "maalesef" de değil, bazen öyle oluveriyor işte. benim hayatımda olunca çok garipsemiyorum ama özellikle yaşça büyük birine bakınca şaşırıyorum.

mesela evde bizimkilerin eski fotoğraflarını karıştırıyorum. babamın yanından selam verip öylece geçtiği adamla 40 yıl önce türkiye turuna çıktığını görüyorum. biriyle taa osmaniye'den bursa'ya kız kaçırmışlar mesela. tabii böyle söyleyince hoş olmadı. kızı zorla kaçırmamışlar. arkadaşı ve kız evlenmek için kaçmış, babam da yardım etmiş ve neden bursa'ya gittiklerini bilmiyor. şimdi bana böyle bir arkadaşlığın kopuşu tuhaf geliyor yani. ama bir yandan da çok normal.

önemli olan selam verecek, zor bir günde kapısını çalacak ya da kapın çalınacak yüz bırakmak diye düşünüyorum. dostluk denilen şeyin muhabbeti sürdürmekten ileri olduğuna inanıyorum. "sen de hiç aramıyorsun hayırsız" gibi söylemlerden öğğh geliyor.