papatya tacı

papatyaya alerjim olmasına rağmen yapmaktan geri durmadığım bir güzelliktir.

şöyleli bir şeydir:



canım piknik çekti, ağaç gölgesinde uzanmak ve sadece papatya örmek. hafif esen rüzgar. ah! hayaller!

zannımca geçmişte yoksul köy kadınlarının ilkbaharı kutlamak için buldukları altın kraliçe tacına nispet taçdır .
ayrıca geç kadınlara çok yakışır.

papatyaları çok sevdiğim için çok tatlı bulduğum şey ama asla yapmayı bilmiyorum. piknik ortamına gidince sahtesini almakla yetinmek zorunda kaldığım ve gerçeği içimde ukde kalan ürün.

çok güzeldir. baharda yazma ya da çiçek taçları takmayı çok seviyorum ama keşke biraz daha normalleşse şu çiçek taçları. tuhaf tuhaf bakıyorlar insana, ağız tadıyla bir çiçek açamıyorum.

yapmasını da takmasını da çok severdim. en son çocukken falan yaptım ikisini de.

tıpkı örgü örer gibi 3 grupta sapları örmeye başlıyoruz. çiçekleri aştıkça her gruba bir papatya daha eklenir.

çok tatlı, pek şirin ama papatyalara yazık. şapşal er kişi kıytırık bir aşk uğruna sevgilisine şundan yapacağım diye çiçekleri heder ediyor. olanlar zamanla kirlenince fırlatılıp atılacak. hatun kısmı sıkıldı mı ne papatyadan taçları gözü görür, ne şiirleri ne de delinen kaya parçalarını. kalbi de başka yerdeyse aptal aşığın vay haline. yok yere kıymayın çiçeklere. mümkünse hep toprakta canlı kalsın. gönlünüz kıyma olmuşsa da geçmiş olsun. sıkı çalışıp sıradaki maceraya hazırlanın.

her baharda yapmak için uğraşıp bir türlü beceremediğim ve pek sevdiğim şeydir. birgün yapabilen birini bulursak kıyıda köşede bir fotoğrafımız olur belki..

papatyalar katledilmesin.
her çiçek dalında güzeldir.