güzeştee yazar profili

şebnem ferahın birçok şarkısı. hele de temizlik yapıyorsan şarkılara odaklanmaktan o temizlik bitmez.

turşu. lahana, salatalık, fasulye, karnabahar farketmeksizin hepsi olur.

ehliyet kursundaki ilk dersimin 10. dakikasından sonrasına tampon birkaç yerden bağlanmış olarak devam etmek zorunda kaldık.babam hep söylenirdi gel bizim arabada azcık alıştırma yap diye yapmadıysam bir bildiğim varmış demek ki. bugün anlamış oldu.

geçenlerde erkek sandığım bir yazarın kadın olduğunu fark ettim. bu ayrımı yapmak bile bu kadar zorken kimin kimden daha yakışıklı olduğu konusu çok ileri düzey bir başlık benim için.

ihmaller, gözaltına alınanlar, cevapsız sorular derken çok değil 10 güne hatta bir haftaya bir bakmışsınız herkes her şeyi unutmuş. birilerinin cebi dolmuş, birilerinin işi görülmüş, birileri zararının derdine düşmüş, birileri de türk kahveleri eşliğinde yeni bir gündem arayışında. mezar başında ağlayanlar, mezar taşında adı yazanlar sizin benim gibi insanların hatrında. çok fazla şaşırmaya gerek yok ama biz binlerce insanımızı bir gecede kaybettikten sonra bile kimsenin suçlu olmadığı, olamadığı bir ülkede yaşıyoruz. suç var ama ne hikmetse suçlu yok, garip.

af falan yok. kim kimi affediyor? gidin bunu birde şehit ailelerine sorun. babasını, kardeşini, evladını, eşini kaybedenlere sorun. en iyi cevabı onlar verir zaten.

evet ne varmış tipimde?

hiç merak bile etmedim niyeyse. normalde tatlı severim ama dubai çikolatası yerine alabileceğim onlarca tatlı çeşidi var hatta bir paket değil bir kilo alırım ailecek yeriz.

"susmayı bilmeli insan
konuşmaktan yorulmadan önce
durmayı bilmeli
yanlış insanlar için
uzun yollar aşmadan önce
ve sevmeyi bilmeli insan
kalbinde boş mezarlar inşa etmeden önce
bilmeli, bilmeli ki
zaman öğretmek zorunda kalmasın. "

bu konuya insanların sadece insani duyguları ile bakması gerektiğini düşünüyorum. önemli olan o insanların ırkı, dini, dili, rengi, yaşadığı coğrafya ya da geçmişte ne yaptıkları değil şu an ne yaşadıklarıdır. eğer bir yerde masum bir insan acı çekiyorsa sebepsizce katlediliyorsa bu onun için ayağa kalkmaya, yürüyüş yapmaya hatta çok daha fazlası için yeterli bir sebeptir.

bizler insanız ve bizi insan yapan şeyde insani duygularımızdır. yürüyüş yapınca belki gazze kurtulmayacak ama o insanlar hala onları destekleyen onları düşünen onlar için dua eden insanlar olduğunu bilecek bu bile mücadele etmek için bir sebep olacak belki. her davranışımız her zaman bizi sonuca ulaştırmayabilir ama düşüncemizi gösterme imkanı sunar. kimsenin kalkıp gazze'ye gideceği yok ama burada yapabileceğimiz ne varsa yapmak bana göre insanlık görevidir. bunun içine boykot, yürüyüş, bağış, dua hepsini ekleyebilirsiniz.

benim için rap sagopa ile başlar onunla biter. özellikle yeni nesil rap sadece rap yaptığını sananlardan ibaret.

ani emrivaki kararlarla bir şeylere zorlandığımda içimde ki canavar uyanır. sonra sakinleş sakinleşebilirsen.

özellikle temizliğe dalmışsam muazzam bir sohbet döner kafamda. bulaşık makinasını boşaltmayı normalde hiç sevmem ama sohbet arasında bir bakarım boş. konunun hiç önemi yok. anlamlı sorular derin, mantıklı ve uzun cevaplar. iki flozofun münazarasına dönüşür. sonra aniden yorulduğumu hissederim. sahne insanı yoruyorsa demek.

bir varmış bir yokmuş
sığındığı limanın misafiri ne de çokmuş
susmak çare olmamış gözler tüm gerçekleri kusmuş
bir kuşmuş kanadı kırık bileğinde prangalar olan
bir kuşmuş zamansız uçtuğu için vurulan

bir varmış bir bir yok olmuş
suçmuş gibi kırıldığı yerden tutturulmuş
bir savaşmış içinde bulunduğu
koşmuş, koşmuş, koşmuş
sonu olmayan bir yolun sonuyla kavuşmuş bir kuşmuş susuz yorgun ve yaraları olan
bir kuşmuş zamansız uçtuğu için vurulan

biraz cesaret istiyorum. istediklerimi yapacak kadar hayallerimin peşinden gidecek kadar cesur olmayı istiyorum. çünkü istediğim diğer her şeyde beraberinde gelecek.

bence karşısında ki kişinin konuyu bir iki seferde anlayabileceğine inanmıyordur ve çok yüksek ihtimalle konuyu en az beş on kez baştan sona anlatma gereği duyar. haa tabi belki de kendisinin yeterince iyi anlatamadığını da düşünebilir. yani kısaca ya kendine ya da karşısındaki kişiye güvenmiyordur.

üniversitedeyken dersten çıkardım saat gece 10. otobüs durağına gidene kadar ellerim buz tutardı. tirtir titrerdim sonra baktım ki titrememin sebebi aslında zihnimi havanın soğuk olduğuna inandırma çabammış. çok fazla titrediğinizde derin bir nefes alıp vücudunuzu gevşetin. kendinizi sıktığınızda
vücut soğuğa karşı titreyerek ısınma yoluna gider çünkü. belki hava ısınmaz ama üşüdüğünüzü daha az hissedersiniz. tabi bunlar belki - 10 lara kadar geçerli tavsiyerler. daha soğuğunda zaten insan düşünme yetisini kaybediyor. o yüzden en iyisi evden çıkmamak.

insanın kendi sesini unutması...