güzeştee yazar profili

gerçekten böyle her tanımı takip edilip , beğenecek mi diye merakla beklenen yazarlar var mı? ben sözlüğün kıyısından dolanıyorum galiba.beğenlere 'eyvallah kardeşim' deyip devam ediyorum. bu kardeşim lafı da bana simülasyonda hata var diyen arkadaştan takıldı kaldı, bırakamıyorum.

beklenti olmazsa hayal kırıklığıda olmaz.bu durumda olacak olan güzel şeylerde hayatına birer sürpriz olarak girecek.%100 huzur odaklı bir hayat felsefesi.

bana göre o eskilerde çok duyduğumuz, klişeleşmiş söz olan " bakmaya doyamamaktır".insan sevdiğine bakar, bakar, bakar bazen baktığında gördüğü aşkta kaybolur.zamanı unutur. dokunmak, hissetmek ya da saatlerce konuşmak değil bakmak yeter çoğu zaman.

insanlardan nefret ettiğim bir dönemdeyim. tabi ki her insan böyle bir dönemden geçebilir ama ben yılın dokuz ayı falan bu dönemi aralıklı olarak yaşıyorum kalan kısmında bahar,yaz çiçek böcek derken idare ediyorum. ama şu aralar bulunduğum yerde havalarda bozuk genelde evdende çıkmıyorum ama olurda çıkarsam mümkünse selam bile verilmesin istiyorum.çünkü çıkmışsam tamamen mecburiyettendir.sosyalleşmek gibi bir düşüncem hiç yok.

birkaç gün iznim vardı köye geldim.köyde erken yatılır malum uyuyanlar bilmem kaçıncı rüyalarında uyumayanlar ( başta ben) yatakta telefon ile uğraşmakta. dışarda gökgürültüsü ,fırtına ve yağmur var. yorucu bir günü yağmur sesiyle muazzam bir uykuya teslim ediyoruz.

charlie chaplin filmleri

temizliğe bir başladım daha bitmeden her yerim çürüklerle, yaralarla doldu .bir yerlere çarpmadan yürümeyi öğrensem çok iş görücemde kendime acil yardım yapmaktan fırsat olmuyor.

evet sırf bu yüzden yeni hobiler bulmaya çalışıyorum.bir ara resim yaptım sonra sıkıldığım için bıraktım.sonra nakış farklı geldi o kadar para verdim malzeme aldım gayette güzel yaptım sonra yine sıkıldım ve bıraktım. şimdi başta hevesle yapıp sonra bir köşeye atabileceğim bir hobi arayışındayım .

gidelim buralardan ...

bu şarkı bana hep son damlaya kadar gelmiş artık taşmak üzere olan birinin intihar mektubu gibi gelir. sanki
"söyleyin yarime
baharları beklesin
söğüdün dalları
bugün eğilmesin" derken sonbaharı bekle der, zaten gitmiş olan sevdiğine .
gitmeden hem dileğini hem kırgınlığını hem yalnızlığını hissettirmek ister gibi.her kelime derin bir yaraya, acıya , yorgunluğa çıkar.

film gecemizde bu sefer ekranda "kağıttan hayatlar" filmi vardı. bayadır izlemek istiyordum ama fırsat olmamıştı. en başta bir sokak çocuğu ile sokak abisinin ilişkisi üzerine dönen bir hikaye bekliyordum ama şaşırttı. güzel bir hikayeden öte çok gerçek bir hikaye olmuş. ben mehmet bu çocuğa niye bu kadar takıldı ki diye düşünürken meğer hayatı o çocukta takılı kalmış. sürekli başa dönüp tekrar tekrar sarmış, sarmalamış çocukluğunu ve tekrar tekrar hatırlatmış acılarını kendine . film bana bir çocuğun sarılıp ağlayacağı, yaralarını saracağı kimsesi olmadığında hiç büyüyemediğini hissettirdi.evet yıllar geçiyor yaralar kapanıyor , bedenen büyüyor ama çocukluğunda ki yaralar öylece olduğu gibi kalıyor. ruhtaki yaralar kanamıyor diye yaradan sayılmıyor değil ya . zaten en acı verici olanlarda onlar oluyor sonra o yaralar bütün hayatına hükmediyor. sözün özü güzeldi ama hikayede şaşırtmayan bir nokta vardı ki o da çağatay ulusoy değişmeyen muazzam ötesi oyunculuğu. filmi izlemem için bu bile yeterliydi zaten.

iyi hatırlattınız ben bir okuyup geliyim hemen.

evet hatta cebine koyup sonra atmayı unutup evine getirengillerdenim. siz evinizede götürmeyin tabi ama her yer çöp kovası dolu bir zahmet birine de atıverin.

biraz önce izlediğimiz film.film bitene kadar merve dizdar'ın ödül kazanmasını sağlayan oyunculuğunu bekledik desem yeridir.ama tabi boşuna beklemişiz zaten yokmuş film bittiğinde anladık. konusunu, amacını, değinmek istediği noktayı vermek istediği mesajı artık ne derseniz hiçbir şekilde anlamadığımız ve son sahnede eee dercesine kardeşimle birbirimize baktığımız bir film oldu.

çünkü korkak bir insanım.birini sevmenin ve onun sevgisinin sorumluluğunu almakta cesaret işidir.

evet insan yalnız kalınca düşünür, düşünürken sessizleşir, kabuğuna çekilir. televizyonun sesi, avizenin ışığı,etrafındaki insanlar yavaş yavaş yok olur. her benliği farklı bir görünümle kafanda kurduğun masada yerini alır.tartışmalar, hak vermeler, pişmanlıklar.yıllar, anılar ve hayatına giren çıkan ve girmesini istediği insanlar hepsi bir noktada sohbetin içinde yer alır. ve bir bakarsınız fark etmeden saatler geçmiş.
benim sohbetlerim genelde defterimi elimi almamla biter.çünkü yazacak çok fazla malzeme çıkar.

bırakma değilde bazen biraz ara vermek iyi gelmiyor değil. açılan saçma sapan başlıkları unutup yeni umutlarla geri dönüyorum.

"çın çın ötüyor yüreğimin kökünde
şu dünyanın ıssızlığı.
tanrı kimsenin başına vermesin
böyle bir yalnızlığı! "

yaşar kemal "yalnızlık" şiirinde belki kendi yalnızlığından bahsediyordu ama bu dizeler bana artık sadece filistin'i hatırlatıyor.

aslına bakarsanız o eski güzelliğini çok arıyorum. çocukken iftara kadar iftardan sahura kadar dışarda oyunlar oynadığımız vakit geçirdiğimiz yaza denk gelen ramazanlar çok başkaydı. eve girmek için ezanı beklerdik evimiz girişte olduğu için kapıya kadarda gitmezdik öyle annemin söylenişleri arasında arka pencereden girmek için sıraya girerdik. bana her ne kadar yaşlandığımı hissettirsede bu böyle. çocukluğun, yazın ve ramazanın neşesi birleştiğinde çok ayrı bir güzellik oluyor.

uyumadan önce evdeki dolap kapaklarının kapalı olduğundan emin olurum, gece evde yalnızsam ve bir ses duyarsam kalkıp bütün odaların ışıklarını açarak tek tek kontrol ederim.