güzeştee yazar profili

evet insan yalnız kalınca düşünür, düşünürken sessizleşir, kabuğuna çekilir. televizyonun sesi, avizenin ışığı,etrafındaki insanlar yavaş yavaş yok olur. her benliğin farklı bir görünümle kafanda kurduğun masada yerini alır.tartışmalar, hak vermeler, pişmanlıklar.yıllar, anılar ve hayatına giren çıkan ve girmesini istediğin insanlar hepsi bir noktada sohbetin içinde yer alır. ve bir bakarsınız fark etmeden saatler geçmiş.
benim sohbetlerim genelde defterimi elimi almamla biter.çünkü yazacak çok fazla malzeme çıkar.

bırakma değilde bazen biraz ara vermek iyi gelmiyor değil. açılan saçma sapan başlıkları unutup yeni umutlarla geri dönüyorum.

"çın çın ötüyor yüreğimin kökünde
şu dünyanın ıssızlığı.
tanrı kimsenin başına vermesin
böyle bir yalnızlığı! "

yaşar kemal "yalnızlık" şiirinde belki kendi yalnızlığından bahsediyordu ama bu dizeler bana artık sadece filistin'i hatırlatıyor.

aslına bakarsanız o eski güzelliğini çok arıyorum. çocukken iftara kadar iftardan sahura kadar dışarda oyunlar oynadığımız vakit geçirdiğimiz yaza denk gelen ramazanlar çok başkaydı. eve girmek için ezanı beklerdik evimiz girişte olduğu için kapıya kadarda gitmezdik öyle annemin söylenişleri arasında arka pencereden girmek için sıraya girerdik. bana her ne kadar yaşlandığımı hissettirsede bu böyle. çocukluğun, yazın ve ramazanın neşesi birleştiğinde çok ayrı bir güzellik oluyor.

uyumadan önce evdeki dolap kapaklarının kapalı olduğundan emin olurum, gece evde yalnızsam ve bir ses duyarsam kalkıp bütün odaların ışıklarını açarak tek tek kontrol ederim.

aslında çoğu zaman insanların oluşturduğu boşluğu doldurmak gibi çok güzel bir özellikleri vardır. ama değerini bilmeyene ne yapsın benim meov kardeşim.

şebnem ferahın birçok şarkısı. hele de temizlik yapıyorsan şarkılara odaklanmaktan o temizlik bitmez.

turşu. lahana, salatalık, fasulye, karnabahar farketmeksizin hepsi olur.

ehliyet kursundaki ilk dersimin 10. dakikasından sonrasına tampon birkaç yerden bağlanmış olarak devam etmek zorunda kaldık.babam hep söylenirdi gel bizim arabada azcık alıştırma yap diye yapmadıysam bir bildiğim varmış demek ki. bugün anlamış oldu.

geçenlerde erkek sandığım bir yazarın kadın olduğunu fark ettim. bu ayrımı yapmak bile bu kadar zorken kimin kimden daha yakışıklı olduğu konusu çok ileri düzey bir başlık benim için.

ihmaller, gözaltına alınanlar, cevapsız sorular derken çok değil 10 güne hatta bir haftaya bir bakmışsınız herkes her şeyi unutmuş. birilerinin cebi dolmuş, birilerinin işi görülmüş, birileri zararının derdine düşmüş, birileri de türk kahveleri eşliğinde yeni bir gündem arayışında. mezar başında ağlayanlar, mezar taşında adı yazanlar sizin benim gibi insanların hatrında. çok fazla şaşırmaya gerek yok ama biz binlerce insanımızı bir gecede kaybettikten sonra bile kimsenin suçlu olmadığı, olamadığı bir ülkede yaşıyoruz. suç var ama ne hikmetse suçlu yok, garip.

af falan yok. kim kimi affediyor? gidin bunu birde şehit ailelerine sorun. babasını, kardeşini, evladını, eşini kaybedenlere sorun. en iyi cevabı onlar verir zaten.

evet ne varmış tipimde?

hiç merak bile etmedim niyeyse. normalde tatlı severim ama dubai çikolatası yerine alabileceğim onlarca tatlı çeşidi var hatta bir paket değil bir kilo alırım ailecek yeriz.

"susmayı bilmeli insan
konuşmaktan yorulmadan önce
durmayı bilmeli
yanlış insanlar için
uzun yollar aşmadan önce
ve sevmeyi bilmeli insan
kalbinde boş mezarlar inşa etmeden önce
bilmeli, bilmeli ki
zaman öğretmek zorunda kalmasın. "

bu konuya insanların sadece insani duyguları ile bakması gerektiğini düşünüyorum. önemli olan o insanların ırkı, dini, dili, rengi, yaşadığı coğrafya ya da geçmişte ne yaptıkları değil şu an ne yaşadıklarıdır. eğer bir yerde masum bir insan acı çekiyorsa sebepsizce katlediliyorsa bu onun için ayağa kalkmaya, yürüyüş yapmaya hatta çok daha fazlası için yeterli bir sebeptir.

bizler insanız ve bizi insan yapan şeyde insani duygularımızdır. yürüyüş yapınca belki gazze kurtulmayacak ama o insanlar hala onları destekleyen onları düşünen onlar için dua eden insanlar olduğunu bilecek bu bile mücadele etmek için bir sebep olacak belki. her davranışımız her zaman bizi sonuca ulaştırmayabilir ama düşüncemizi gösterme imkanı sunar. kimsenin kalkıp gazze'ye gideceği yok ama burada yapabileceğimiz ne varsa yapmak bana göre insanlık görevidir. bunun içine boykot, yürüyüş, bağış, dua hepsini ekleyebilirsiniz.

benim için rap sagopa ile başlar onunla biter. özellikle yeni nesil rap sadece rap yaptığını sananlardan ibaret.