peruk gibi hüzünlü

öykü okumayı çok severim. yalçın tosun'un da anne baba ve diğer ölümcül şeyler kitabını okumuştum daha önce. o kitabı da başarılıydı. peruk gibi hüzünlü de çok güzel ama çok üzücü. güzel bir öykü okurken öyle bir cümle okuyorsunuz ki insanın yüreğine bir bıçak saplanıyor. adı gibi hüzünlü öyküler, aynı zamanda acı verici. aile içi istismar, kadın cinayetleri, şiddet görmüş insanlar, acıları yüzünden delirmiş insanlar. ve bunlar açık açık anlatılmadığı için insanı daha çok etkiliyor. annesi ve babası ayrı bir çocuğun babasını uzak tutuyor diye annesine kızması ama bir an bir cümle ile aslında çocuğun istismara uğramış ama bunun farkında olmadığı için baba özlemi çekmesi. ah ah, neler neler. insan her hikayeyi bitirince biraz durup düşünüyor. kendine gelemiyor hemen. ben az önce ne okudum diye düşünüyorsunuz. bazı öyküler diğerlerine göre zayıf kalmış olsa da bunlar azınlıktaydı. mutlaka okumanızı tavsiye ederim.


kitap dört bölüme ayrılmış ve her bölümde dört öykü olmak üzere toplam on altı öykü var. bu kitabıyla 2012 sait faik hikâye armağanını kazanmış.