profesyonel yapılan şeylerin ruhu olmaması

kusursuz seylerin asla guzel olduguna inanmayan biri olarak yapilan herhangi bir işte kesinlikle kusur arayan veya birakan biriyimdir.

bir makineden cikmişcasina kusursuz sekilde yapilan muzik, yazilan kitap veya herhangi bir sey bende direkt ruhsuz havasi olusturur.

bu yuzden cogumuz eski sarkilari, filmleri severiz cunku simdiki teknolojiye gore kesinlikle kusurludurlar.

ben de tam tersi profesyonelliğin ruhu olduğuna inanırım. bir insanın hiç teklemeden, hata yapmadan bir işi başından sonuna dek sürdürebilmesi bana çok büyüleyici geliyor. çünkü bu zaman içinde kazanılmış bir profesyonellik. resmen o işi/uğraşı ruhunun bir parçası haline getirmiş. yalnızca aklıyla değil gözleriyle, elleriyle ezberlemiş her şeyi.

tek bir konuda en iyisi olmak ya da kusursuz olmak büyük fedakarlık ister. o son noktada gördüklerimiz belki bizi yeterince tatmin etmeyebilir ancak ne yollardan geçildiğini düşününce bile çok etkileniyorum.

şiirler yazılıp bir kenara bırakıldıktan sonra tekrar dönüp düzeltme gereğinde bulunma eylemini gerçekleştirirken hissettiğim duygudur. bazı şeyler vardır ki sadece doğduğu anda öylece kalmalıdır. tekrar üzerinden geçmek onun ilk duygusunu yok eder. estetik bazı şeylere yakışmaz ancak o doğallığı ile güzeldir.