psikiyatrist muayenesinde ruhen sağlıklı görünmeye çalışmak

tam bir mallıktır. o zaman niye gittin arkadaşım. paran yandı boşa. imaj her şey değil. mahrum kaldın şifadan.

ilk seansta insan gercekten buna zorunlu hissediyor kendini.sonra sonra rahatliyorsunuz hele ki karsinizdaki kalender biriyse (ya da en azindan öyle görünmeyi biliyorsa) gecen dakikalar keyif veriyor

ben genelde bunun tam tersine şahit oldum. iyi ilgilensinler diye durumunu iyice dramatize eden, aslında yaşamadığını düşündüm şeyleri yaşamış gibi anlatan da çok hasta var.

hasta olduğunuzun bir başka kanıtıdır.

hasta olmayı kendine yakıştıramayan, hasta olmanın sanki bir ayıp ve utanılacak bir şey olduğunu düşünen insanların yapabileceği şey.

ruhsal problemlerini anlatırken resmi görünen, kapalı kutu insandır.
bu tipler yaşça olgunlaştıkça kendilerini daha iyi tanıyıp, anlarlar.

ben de bir sene gitmistim yirmilerimin başında. genellikle oradaki hastaların hiçbirinde bendeki resmiyet ve ciddiyet yoktu. onlar psikiyatristin kafasını ütülemek için gider gibiydi. özellikle bazı ablalar ve teyzeler sanki hasta olmaktan memnun gibi görünüyorlardı. oh anacım iyi ki de hastayız. bizle meşgul olan hekimler de var. oh ne güzel de kıymetliyiz der gibiydiler.

bense o kapıdan içeri gireceğim için gergin oluyordum hep. çünkü hasta olmayı, hap kullanmayı, rutin muayeneleri, ruhsal sorunlardan bahsetmeyi,
karşımdaki kişi ruh hekimi dahi olsa kendime yakıştıramıyordum. sonra da bıraktım zaten.
gurur yaptım.

böyle bir şey yok. gittim çünkü biliyorum. eğer göz teması kurmakta sıkıntı yaşamıyorsanız, konuşurken gözlerine bakın gittiğiniz kişinin. misal, ellerinizi birleştirip oynamaya başlıyorsanız ve hemen ellerinize bakıyorsa geçmiş olsun. oracıkta verir notunuzu yani bir sorun olduğunu anlar. bu sizin stres altında verdiğiniz bir tepki çünkü. ben hepsini geçsem de ellerden yakalanırım.

zaman ve para kaybı olarak geri döner.