restoranda yemek yerken yemeğinize dadanılması

çevremdeki hemen hemen herkes bunu bencillik olarak görse de ben şahsen haklı olduğumu düşünüyorum.

örneğin karşınızdaki adam söylediği yemekten çok memnun kalmıyor ve gelip size “seninkinden de ufak bir parça alabilir miyim?”, “bir dilim de bana versene”, “sen bana biraz ver ben de kendi yemeğimden biraz vereyim” tarzı şeyler söyleyince ben acayip gıcık kapıyorum.

git kendi yemeğini ye adam gibi, ne var da gelip ha bire benim yemeğimi merak ediyorsun? deyince de bencil oluyorsun. ama hayır, mesele bencillik değil huzur içinde yeme meselesi. bir diğer nedeni ise restoranda olmamız, ayıp cidden.

misal ben almanya’da da kaldım bir süre, birkaç da arkadaş edindim. hiçbirinin de bir kere olsun başkasının yemeğine dadandığını görmedim. bu saçma huy bir tek türklerde var.

son cevap olarak: yemeğime dadananmak isteyenler muzumu yesin diyorum ve bitiriyorum.

tırtık felakettir. tırtık çekirge istilasıdır. tırtık ömür törpüsüdür. su, kayaya karşı ne yapabilir ki? sorusunun, deniz kenarında paramparça olmuş kayalarca cevaplanmış halidir.

evet, çok kıymetli yemeğimiz var.

yok kardeş, sadece gözümüş başımız oynamıyor kararsızlıktan, boş meraktan. ne istediğimizi biliyoruz. değmeyin lan.

grup olarak gidilen yemekte biri/birileri merakına yenilir ve daha önce tatmadığı bir yemeği sipariş eder. sen ise her zaman yediğin, tadını bildiğin bir sipariş verirsin. yemekler gelip başlandığında bu meraklı kişiler siparişlerini beğenmezler, yenisini de söylemek istemezler ve seninkiyle takas ederek karınlarını doyurmaya çalışırlar. böyle durumlarda hep aynı sözü söylerim; "eşek bilmediği otu yerse başı ağrır"