1.
1962 amerikan yapımı gizem ve korku filmi. kült ve klasik bir yapımdır. 70'lerde ve sonrasında çekilen benzer filmlere büyük ilham olmuştur. baştan sonra kanlı sahnelerle dehşete düşürmek yerine ürpertici bir tedirginlik ve tekinsiz bir belirsizlik hissi vererek izleyiciyi korkutmayı amaçlar. mekanları ve makyajları olağanüstü etkileyicidir. bana göre 70'lerin teknik ve teknolojileriyle bu film çekilebilseydi, bugün en çok konuşulan korku filmlerinden biri olurdu.
filmde korku ve gizem kadar yer yer komikliğe varan bir absürtlüğe de yer verilmiştir. sidney berger'in oynadığı john linden karakterinin, filmin baş aktrisi candace hilligoss'un canlandırdığı mary henry'ye kur yaptığı sahneler en azından bana çok komik gelmişti. herk harvy'nin oynadığı "the man" karakteri ise bunun kontrastı gibidir: korkunç!
çok iyi bir kurgu görürüz, çok güzel sahneler izleriz, enfes müzikler dinleriz bu yapım boyunca. oyunculuk kısmına çok girmek istemiyorum zira 70'ler öncesinin oyunculukları bana nedense bazen "kopuk" geliyor. yani örneğin bir karakter dehşete düşünce şöyle bir duraklayıp sonra çığlık atabiliyor. yine de her yapıtı dönemine göre değerlendirmeliyiz bence ve sonuçta dönem değiştikçe insanlık da değişiyor. belki de o zamanın insanları böyle durumlarda gerçekten böyle tepkiler ver(ebil)iyordur.
filmin muğlak bir sonu var ve ikircikli bakışlarla ekran başından ayrılıp, "nooldu lan orda?" diyoruz.
özetle, ruhlar karnavalı (carnival of souls) bugünün seyircisi için bile etkileyici kalmayı başarabilmiş nefis bir bağımsız sinema örneği.
filmde korku ve gizem kadar yer yer komikliğe varan bir absürtlüğe de yer verilmiştir. sidney berger'in oynadığı john linden karakterinin, filmin baş aktrisi candace hilligoss'un canlandırdığı mary henry'ye kur yaptığı sahneler en azından bana çok komik gelmişti. herk harvy'nin oynadığı "the man" karakteri ise bunun kontrastı gibidir: korkunç!
çok iyi bir kurgu görürüz, çok güzel sahneler izleriz, enfes müzikler dinleriz bu yapım boyunca. oyunculuk kısmına çok girmek istemiyorum zira 70'ler öncesinin oyunculukları bana nedense bazen "kopuk" geliyor. yani örneğin bir karakter dehşete düşünce şöyle bir duraklayıp sonra çığlık atabiliyor. yine de her yapıtı dönemine göre değerlendirmeliyiz bence ve sonuçta dönem değiştikçe insanlık da değişiyor. belki de o zamanın insanları böyle durumlarda gerçekten böyle tepkiler ver(ebil)iyordur.
filmin muğlak bir sonu var ve ikircikli bakışlarla ekran başından ayrılıp, "nooldu lan orda?" diyoruz.
özetle, ruhlar karnavalı (carnival of souls) bugünün seyircisi için bile etkileyici kalmayı başarabilmiş nefis bir bağımsız sinema örneği.
devamını gör...