sabahtan akşama grup vitamin dinlemek

kurtulmaya çalıştığım ama asla başaramadığım hastalık, yaklaşık 1 haftadır çalışırken bol vitamin albümünü büyük bir coşku ile dinliyorum ve artık dinlemediğim zamanlarda canım istemeye başladı, sürekli mırıldanıyorum.
çözümü var mıdır bunun, ciddi bir ortamda bile eman featoş diye mırıldanıyorum.

90’lardan beri grup vitamin dinlemekten bir tık aşağı, arada sırada açıp bir iki parçasını dinlemekten bir tık yukarı eylemdir.
sonuçta pudra şekeri gibidir, bünyeye zerk edildikten sonra kurtuluşu bulunmamaktadır.

bir dönem "ismail" ler çok çekmiştir bu gruptan, üyelerinden gökhan semiz 'in genç yaşta vefat etmesinin ardından grup dağılmıştır* tarzları esprileri bugünün z kuşağına hitap etmese bile benim de dahil olduğum jenerasyonun eğlencesi olabilmişlerdi vaktiyle. (bkz: hey gidi)

90'lı yılların başları böyle geçti işte.
çıktığı gün alırdım grup vitamin'in kasedini.
bütün şarkılarını ezbere bilirdim.
okulda ders aralarında atışırdık bildiğin, en akıcı şekilde kim söyleyebiliyor diye.

cartel ile nirvana'ya ulaştıktan sonra bıraktık o işleri allah'tan...
"kaliteli" pop dönemi başlamıştı zira, çekti aldı kurtardı bizi o bataklıktan.

buyurun benim!!! bu aralar endoplazmik retikulum albümünü çevir çevir dinliyorum. üstelik 95'liyim.*

90'larda sıklıkla yapılan aktivite.

meyve sebze eski tadı vermeyip eczanelerdekiler de pahalı olunca bari dinleyip kulaktan alalım diyoruz. kabul mü?