sahip olduklarımızın bize sahip olması

bankadaki paramız ya da arabamız ya da evimiz kadar olduğumuzun bilinçaltımızda bize dikte edilmesi. herşeyimizi hayatımızdan çıkarttığımızda geriye kalan salt benliğimizin, ne ve nasıl bir şey olduğunu bilmeyecek olmamız ve bunun bizi ürkütmesi.

hayatın boş olduğunun sadece dilde olması ve gerçek boşluğun hayata yansıtılmaması ve hayat boş derken bile hayata göre yaşamak..riyakarlık. çıplaklığın düşüncesi bile bizi korkutuyor, rahatsız ediyor. her şeyimizi alsalar gerçekten konuşacak şeyimiz kalır mı? bence gerçek benlik de bu şekilde bulunur.

bakmamız, beslememiz gereken bir vücut var. böyle söyleyince yaşanan farkındalıkla, ağırlığı bile bazen yıpratıyor. iyisi mi yazmak, kafayı kırmadan boşaltmak.

allahıma bin şükür o kadar fak fakirim ki. sahip olduğum hiçbir şey yok ki bana sahip olsun. ev yok bark yok, otomofil yok, karı yok akıl yok.

mis gibiyim.

(bkz: fight club)

1 gercek. cunku sahip olduklarimizi kaybetmekten korkariz ve bize sahip olmalarina izin veririz. evet.

mesela para. sen önce sahip olursun sonra zamanla bakmışsın ki o sana sahip olmuş tasmayı takıp gezdiriyor. o yüzden dikkatli olmak lazım.

sanırım aradığım tanımı buldum.

kendi içimde aştığım durum diyebilirim sanırım. eğer burada kastettiğimiz eşyaysa. insanlar konusunda aynı şeyi diyebilir miyim emin değilim.