şaire sormuşlar

şaire sormuşlar;
"istanbul'un en çok neresini sevmezsin" diye,

ne demiş?

şaire sormuşlar
"bu hayattaki en büyük yokluk nedir?" diye
şair acı bir tebessümle cevaplamış:
"varlığına alıştığın bir insanın yokluğudur"

şiir mi şair mi?
şairsiz şiir, demiş. her şiir öksüzdür.

şaire sormuşlar
"niye uzandınzı boylu boyunca yere?" diye.
şair şöyle bir bakıp cevaplamış:
"çok içtim a... koyım."

neden az yaşıyorsun diye. o da şöyle demiş ; cümleleri kısaltırken ömrümü de kısaltıyorum, aradan çıkıyor demiş. bir de şeyi sormuşlar , saçların neden kısa diye. şöyle seslenmiş. uzun saçlı şair yoktur evlat. onlar en çok saçlarından kırılırlar.

''ileride bir daha sorun'' demiş.

şair yine sessiz kalmış

şaire sormuşlar;
"giden midir terk eden yoksa kalan mıdır? "
şair demiş ki;
"kalan gidenin gitmesine ses çıkarmamışsa ,çoktan terketmiştir."

rahat bırakın şairleri de yazsınlar.

şaire sormuşlar senin anan güzel mi diye o da evet demiş.

düşüyo mu böyle?

ya demişler, ne bu leylâ leylâ, herkes bir leylâ tutturmuş şiir miir yazıyor.
demiş, çünkü fonetik ve kafiyesi kolay.

bakın arkadaşlar, şükran diye birine şiir yazılmaz. sevdiğim var adı hamiyet. yazılmaz. muazzez mesela.

güzel isme düşmüyorsak, bu da bizim bahtsızlığımız. bir sevdiğin var adı selin. kardeşim ayrılsan, adına ne şiir var ne türkü. oturup da dertlenemezsin. tirat atılmaz lan selin diye biri için ardından.

o yüzden herkes sevdiğine leylâ demiş geçmiş işte.