sarıyer denince akla gelenler

boğaz havası.

benim için sahilidir, hele kireçburnu'na gelince aşırı mutlu olurum!

bir keresinde sokak sokak gezdiğim istanbul ilçesi. bir tek sokağında yerler sarı değildi. çok zaman oldu. bilmem şimdi durum değişmiştir.

e çok basit değil mi ? börek.

(bkz: rıdvan dilmen)

sarı olması gerektiği. sarışın severiz.

(bkz: yozgat)

(bkz: kireçburnu)

istanbul’un en yaşanılası semti. kireçburnu sahil ve fenerinde ne kahveler içilip ne yürüyüşler yapıldı ah ahhh hahsjd. orda yaşıyorum diyip havamı atıp gidiyorum

hayatımda ilk defa amcam götürdü beni bir futbol maçına.
mersin idman yurdu-sarıyer ...
sarıyer o zamanlar deli takım, maçta çok gülmüştüm ama, küfürler, bağırış, çağırış...maçın ortalarında sarıyerli bir futbolcu, kayarak topa müdahale etti...tabi bir sürü çimide sıyırdı attı. arkalardan tam bir psikopat idman yurdulu bir amca....
"lan istanbul ayısı, anan'mı dikti o çimleri oraya yawşakkkk" diye bağırdı. ben conta yaktım...
maçı 4-1 kazandık.miy'in miy olduğu yıllar.

(bkz: sarıyer börekçisi)

nazlı aklıma geliyor.

babamın hayalkırıklığı. şehirdışında üniversite kazanmışım, birkaç gün sonra istanbul'dan ayrılacağım için babam, bizi ailecek sarıyer'de lüks bir restoranda yemeğe götürdü. balık vs. yemekleri yedik, sıra tatlıya geldi ki babam asla tatlı yemeden sofradan kalkmaz. tatlı, kırmızı çizgisidir. garsona "tatlılardan ne var?" diye sordu. garson da "abi güzel bir tatlımız var, getireyim hemen." dedi. minik bir tabakta üzerine bal gezdirilmiş, ceviz parçacıklarıyla süslenmiş dilimlenmiş muz getirdi. babam şok oldu. "tatlı mı bu şimdi?" diyerek söylenmeye başlayınca annem de "aman boşver şimdi, bak balık güzeldi. kalkalım, başka yerde de tatlımızı yeriz." diyerek babamı ikna etti. senelerce tatlı adı altında getirilen o ballı muz, babamın dilinden düşmedi.*

kireçburnu set balık. mutluluğun adresi oralarda.

(bkz: kariyer)

okuduğum okul sariyer kız meslek lisesi ve okula giderken surekli önünden geçtiğim aşkı memnunun ziyagillerin köşkü.;))

beyaz martılar lakaplı bir zamanların efsane takımı sarıyer futbol kulübü ve yusuf ziya öniş stadyumu ile yeşili bol olan bir istanbul ilçesi.

sarıyer denince benim için sihirli bir kelime vardır, "uzak".
valide hanım küçüklüğümde reşitpaşa'da çalışırdı. cumartesi günleri de önce eminönü namlı'ya gidip birer sandviç yaptırır, oradan iş yerine götürürdü beni.

bir mekik dokuduğumuz istanbul-ankara arası, bir de eminönü-reşitpaşa arası benim için bitmeyen iki yoldu.

halen yolum düşerse kendimi yabancı hissederim oralarda. gerçi oralar da başkalaşım geçirdi, nüfus belki 100 katına çıktı.
bir böreği vardı o da memleketin her yerine açıldı "sarıyer börekçisi" diye. onun da bir manası kalmadı.

#2742158

ağzının tadını bilen birisi. kesinlikle set balıktır. balık kokoreçine bayılırım. kalamar'ın eski tadı yok ama karides güveç hala efsanedir...

atatürk arboretumu da ikinci akla gelendir.

büyükdere.