sarkaç

her ne kadar mekanik bir düzenek de olsa (ne kadar güzel, harika ve mükemmel de olsa) hayatın tekdüzeliğini fısıldayan kelimedir. dışarıdan müdahale etmezseniz o hep devam edecek sandığınız monoton hayatınız bir gün son bulur. monoton bir hayat için bile gün gelir inisiyatif almanız gerekir. o zaman bu tekdüzeliği fısılda. bugün sessizce dile gelenler yarın manifesto olabilir. ya da birer zırva. bu başlığın altına kendi sarkacını yazarak monoton hayatımıza yeni monotonluklar katarak bizi zenginleştir. sanki mümkünmüş gibi...

aynı saatte/herşey aynıyken karar verdim/değişmeye/.../değer mi peki?/çıkıp kozamdan/bilinmeyen tehlikelerle dolu bir kozaya girmeye/içiyorum/yine/aynı saatte/vazgeçiyorum sonra/muzaffer bir komutan edasıyla/değişime direnmemi kutluyorum/evet/bunu da savuşturduk/bir sonraki depresyona kadar/ rahat asker!

sallanıyor sarkaç, gece çökmüş, ikiye beş var.
akrebin üstünden geçtiği o anlamsız rakamlar dökülmüş, yelkovanın geçtiği kadranda saniyelerce leş var.
dursun şimdi zaman, gömelim vakti ve vaktin katillerini aynı karanlığa çünkü sanma bu gecenin sonunda güneş var.
bu gerçeği kabullenmek istemeyen gözlerinde ateş var.
o zaman yasla sırtını sonsuzluğa ama bil ki sonsuzluğun sonunda bir sonsuzluk, ardın ardında bir peş var.
sallanıyor sarkaç, gece çökmüş, ikiye beş var.
giden geceyle gelmeyen gün arasında tuşsuz bir güreş var.

aradaki silik noktalarında gizli gidiş gelişleri. ansal bir yaklaşma gerçekliğe. devinimin uçlar arası sıkıştırılmasında simgesel kötülük ya da uçları umursamadan yaşamanın güzelliği.