sayfaları çevirirken parmağını yalayan insan

herkes hayatının bir döneminde bu insana denk gelmiştir. parmağında bir sorun vardır sanki. parmağını yalamadan o sayfaya süremez. o ağız açılır, dil hafifçe dışa çıkar ve parmak tükürüklenir. sonra tükürük kuruyana kadar 3 5 sayfa çevrilir. baktı sayfalar çevrilmiyor parmak yine ağza gider. sık sık yalanır parmak. kitaplar tükürük kokar. insan böyle bir şeyi izleyeceğine kör olsa yeridir. her sayfa çevrilmesinde o çıkan ses insanın tüylerini hazır ola geçirtir. dişler gıcırdar. içinden bitsin bu işkence dersin, allah'a seni bu işkenceden kurtarması için yalvarırsın. daha iyi bir insan olacağına dair söz verirsin. ama bitmez.

evlerden ırak, düşman götüne kurşun bir insan. ayy, çok kötü çok kötü.

bundan 20 sene öncesine kadar hemen hemen her devlet dairesinde, hastanede, karakolda bu manzaraya şahit olur ama sesimizi çıkaramazdık.
o evrak bulununcaya kadar ne kadar varsa hepsi tükürüklenirdi. kim bilir daha kaç defa, ıyyyyy.*

ben.

bunun nedeni cok sayfaya degince parmagin kurumasi, sayfalara yapisiyor parmagin, sen de parmagini yaliyosun ki nemlensin daha rahat cevir sayfalari diye.

olayi o yani, bende de parmagim kuruyor diye yaliyorum.

"okuduğunu yalayıp yutan" denilen modeller mi oluyor bunlar.. :)

gözüm takılıyor. kitaplığın köşesinde, ağır ağır sayfaları çevirirken parmağını hafifçe dudaklarına götürüyor. önce yavaş bir dokunuş, sonra ince bir nemlenme… ve ardından o kâğıdın üzerindeki mutlak hakimiyet. parmak, kağıdın üstünde usulca kayıyor. tüylerim diken diken.

bu hareketi neden bu kadar etkileyici bulduğumu bilmiyorum. belki de eski zamanlardan kalma, ilkel bir sahiplenişin yansıması. belki de sadece, o ıslak parmağın bıraktığı izleri tek tek takip etmek istememden. sayfa dönüyor, ben de dönüyorum, aklımda bambaşka ihtimallerle.

elindeki kitabın ne olduğu önemli değil. adam bilgiyi özümsüyor, sayfalara hükmediyor ve ben onun her harfe nasıl dokunduğunu izliyorum. o parmaklar, yalnızca kağıda mı değer? işte asıl merak ettiğim bu.