sefil bir hayat yaşarken ibadetini aksatmamak

dünyanın en gizemli, paradoksal davranışı. bu neyin minneti, salt cennete girme derdinde misin yoksa. bak doğruyu söyle kizmayacagim.

'kur'an-ı kerîm insanların dünya ve ahiret mutluluğu için uymakla zorunlu bulunduğu bir takım emir ve yasaklamalar getirerek örnek toplum modeli çizer. bu modelde insana düşen görev ise emrolunduğu gibi yaşaması, kur'an ve sünnet'ten ayrılmaması, allah'a itaat sınırlarının dışına çıkmaması ve o'na isyankâr bir kul olmamasıdır.'

ışte böyle kandırıyorlar insanları...

maddi tatmin ile manevi tatmin çok farklı iki şeydir. manevi tatmin yaşıyamıyorsanız maddi tatminin hiçbir yararı olmaz. ancak bashettiğiniz durum bunun tam tersi. buna bu tarz bir yükselme yanlıştır. çünkü keşişler, hindular, amerika'da sokakta yaşayan adamlar bile buna benzer hayatı tercih edebilir. bunların hiç biri olmasa bile insanın tercihidir bu sayın dostum. belki zenginlik içinde yaşayan çoğu insandan daha mutludur. hayat zaten mutluluğu aramak değil midir?

allah bize dünyada cenneti yaşayın demedi.
beş kuruş etmez bir yerde arayın beni bulun dedi.
buna imtihan dedi.
razı ol.
bana kavuşacaksın dedi.
istasyonda bekliyoruz, istasyonu cennet sanacak halimiz yok ki.

sefil bir hayat yaşamayan diyanet işlerinin altın mikrofondan ibadetlerimizi aksatmayalım demesi kadar absürd olan şeydir.

ibadet etmenin sefaletle ya da zenginlikle bir alakası yok aslında. isteyen istediği şekilde ibadetini yapar. inananlar açısından ibadet dediğimiz şey bir borç. o nedenle sefalet ve ibadet çok da yanyana gelmesi gereken kavramlar değil bireysel anlamda.

buradaki sorun siyasidir. zenginlik ve müthiş imkanlar içinde yaşayanların, sefalet içindeki insanları bir şekilde kontrol altında tutma çabasıdır. sorun bireysel değil yani. tamamen siyasal islamın getirdikleri!

ibadet yapmak sefillikle, zenginlikle alakalı bir şey değildir, imanla alakalıdır.

imanı sayesinde buz üstünde namaz kılan insanlar vardır.