selam verilen kişinin sen değil de arkandaki olduğunu görmek

yürek burkan ve acı veren onca gerçekten yalnızca biridir. önce umutlandırır, sonra utandırıp boşluğa sürükler adamı. sokaktasınızdır, yürüyorsunuzdur hedefinize sakin ve eşit hızda adımlarla. bir el kalkar gözünüze önce, sonra kendi içinde sağa sola salınım hareketi yapar. buna eş zamanla yüz de gülümser ve karşıda görülen kişinin tavırları sıcak hâle gelir iyiden iyiye. siz de bu âni selamlaşmayı gereği hiç olmayacak bir şekilde ciddiye alırsınız ve parmağınızla karşıya soru sorar gibi gösterirsiniz kendinizi. ''bana mı?'' der gibi adeta... ama size değildir işte. tam arkanızdaki kişiyedir o selam. arkanıza bakarsınız ve selâma karşılık gülümseme görürsünüz. selâmı alan kişi de selâmı veren kişiye ziyadesiyle minnettar tavırlarla yaklaşmakta ve bir dostluk gösterisi açığa çıkmaktadır. iki dostluğun, iki mutluluğun, iki güzelliğin ortasındasınızdır artık siz. şahitlik etmeniz güzeldir tabii fakat siz kahramanı olmayı beklediğiniz bir hikâyede bu sonu yaşayınca hafif bir hüzne de bürünürsünüz.

sonra geçer tabii, malum iş güç :) her gün güncellenen ve ağırlaşan telaşlar unutturur selâm verdiğini zannettiğiniz kişi ve selâmın gerçek muhatabı arasındaki ikili deliliği. siz kendi deliliğinize odaklanırsınız. başka deliliklere odaklanmak daha büyük deliliktir, bilirsiniz. ara sıra sizin de böyle rastgele birilerine şaşırtmacalı selâmlar veresiniz gelir fakat acırsınız bunu yapacağınız kişinin olası mutluluğuna ve sonrası hayal kırıklığına. kendi hüznünüzü aklınıza getirir ve vazgeçersiniz bu gereksizlikten. iyice kendi yolunuza bakarsınız artık. bu tespit de biter, tespitin içindeki öykü de. geriye yeni tespitler için kafa patlatmak ve iyi dileklerde bulunmak kalır. iyi şeyler efendim...