sen ne kadar parlarsan etrafın o kadar aydınlanır

kişi etrafının değişkenlerinden çok etkilenir ve hayatını etrafına göre şekillendirir.

oysa ki bu söz kişsel gelişimini sen tamamla etrafın senden etkilensin anlamını taşımaktadır ki sosyal hayatta bireyin ne yapması gerekir acaba sorusunun tam karşılığıdır.

ışığımızı yansıttığımızı kastettiğini düşünüyorum.
dünden beri dikkatimi çeken yazar. başlıklar akıyor, maşallah. tanımlar da akıyor.*
(bkz: son sigapur vapuru) mahlaslı arkadaşımızın kayıp ikizini buldum.

karanlıkta parlamak kolaydır. küçücük bir ışık bile yeter ve bu aydınlık, karanlığa alışanların gözünü rahatsız eder. elbette bir süreliğine. tolere edilebilir. demek istiyorum ki etrafımız ne kadar karanlıksa aydınlığımız o kadar etkili olur. yani bu durumda zaten aydınlık bir çevrede parlamamızın tek motivasyonu yine kendimiziz.

açıkçası hep birlikte el ele verip bu kötü günlerden kurtulacağımız düşüncesi beni pek cezbetmiyor. bu sebeple parlamam için zifiri karanlık lazım. ama şöyle de bir şey var ki sen yanmazsan, ben yanmazsam?

yanlış. sen ne kadar parlarsan, etraf seni o kadar söndürmeye çalışır.

cehennemde insanların yandığı kuyular varmış. bir zebani cehenneme yeni gelen adamı o yanacağı kuyuya götürürken. adam sormuş zebaniye. bu kuyuların başında niye bir zebani var.
zebani demiş. bak bu ingiliz kuyusu. ingilizler birlik olup kuyudan çıkmaya çalışıyor. kuyunun başındaki zebani onu geri kuyuya atıyor.
bak bu fransızların ateş kuyusu.
adam demiş. ee türkler, türklerin kuyusunun başında zebani yok.
zebani demiş ki.. onlar, birisi tam kuyudan çıkacakken içlerinden birisi onu aşağı çekiyor. gerek kalmıyor.

kişisel gelişim önemli..

ben parlayayım da etrafım aydınlanmasa da olur.